Een
aantal maanden geleden kwam er een vriendelijke, keurig geklede oudere man
Heerlyck Goed binnen lopen met een mand vol hartjes van (nieuwe) stof gevuld
met potpourri. Meneer vertelde dat zijn vrouw deze maakte en vroeg of we
geïnteresseerd waren om deze op te nemen in het assortiment. Ik vertelde hem
dat we alleen oude spullen verkopen. De inkoopsprijs was voor ons ook niet
interessant, maar uit beleefdheid, en omdat ik het eigenlijk een beetje zielig
vond kocht ik er twee. Dan werden ze wel duurder vertelde meneer, want de
eerste prijs was de handelsprijs , maar met twee stuks gold die niet….. oké,
doe maar, het is voor een goed doel dacht ik.
Twee
dagen geleden kwam diezelfde meneer in de nieuwe winkel en vroeg aan Bas of hij
ook particulier inkocht. ‘Jazeker!’ zei Bas. Zeker als het leuke spullen zijn
die in een van onze winkels passen. Meneer verzekerde ons dat hij van allerlei
mooie geschikte spullen voor ons had, dus gisteravond na sluitingstijd meteen
de auto in, op naar het adres een paar dorpen verderop.
We kwamen
aan bij een prachtig vrijstaand huis en parkeerde de bus op de oprijlaan. Het
viel me meteen op dat alles er keurig bij lag. De planten en bomen waren
perfect gesnoeid en onderhouden. Het tegelpad was zonder blad, onkruid of welke
oneffenheid dan ook. We liepen naar de deur en naast het huis lag het hout voor
de open haard keurig opgestapeld, geen enkel houtje lag uit de rij of stak
uit…. Meneer opende de deur en begroete
ons. Terwijl we de hal binnen liepen veegde meneer zijn voeten… hmmmm vreemd…
meneer was namelijk helemaal niet buiten geweest….! Wij zijn keurig opgevoed
dus natuurlijk veegde ook wij onze voeten. Mevrouw kwam erbij staan en mijn
beeld van de vrouw die hartjes van stof maakt veranderde op slag…. Dit was
duidelijk geen zielige mevrouw. We mochten naar boven naar een slaapkamer vol
spullen. Voor we naar boven gingen veegde meneer opnieuw zijn voeten op de
deurmat en vroeg ons hetzelfde nogmaals te doen….er was namelijk
gestofzuigd…...ehh oké…. Alles in het huis was brandschoon, strak in de verf en
elk item stond zo te zien op een vaste plaats. Ik durfde de trapleuning
nauwelijks aan te raken, bang dat er vlekken op zouden komen.
Boven
aangekomen zagen we meteen dat het niet “onze handel” was. Een grenen
slaapkamer, en wat nieuwe spullen, maar er was meer. Naast het huis stonden
dozen vol spullen, maar ook daar zat niets tussen. De sfeer werd steeds
ongemakkelijker en de mensen hooghartig en onaangenaam. Er vielen stiltes en
iedereen wilde een einde maken aan deze lijdensweg, maar beleefdheid won het
van eerlijkheid.
In de garage
was meer…. We werden begroet door twee lieve honden die waarschijnlijk de hele
dag in de schuur zaten omdat het huis anders vuil zou worden. Dat ze er de hele
dag verbleven was te merken aan de duidelijke hondenlucht. In de garage was
alles keurig geordend, er lag vloerbedekking en het was zeer opgeruimd en schoon.
Hier vonden we een paar mooie oude tuinvazen en twee verzilverde dekschalen.
Die wilde ik graag kopen. Bas pakte een tuinvaas op en draaide hem om, om de
leeftijd te bepalen. Oeps…. Een hele bak aarde viel zo op de grond
(vloerbedekking). Je kon op dat moment een spelt horen vallen… niemand zei iets
behalve Bas die er een …’sorry’… uit wist te mompelen…. Nog bleef het stil.
Dan nog
even naar het tuinhuis. Er lagen staptegels in het strak gemaaide gras, maar
Bas liep gewoon over het (waarschijnlijk op alfabet liggend) gras…. Ik dacht… O
nee hè!! In het tuinhuisje was niets te koop. We gaven aan de tuinvazen en 1
dekschaal te willen kopen (de ander was nl teveel beschadigd) waarop mevrouw
antwoordde: hier heb ik zo’n hekel aan… mensen die alleen de krenten uit de pap
willen kopen! Ik dacht bij mezelf, mevrouw hou uw krenten maar, maar ik zei
niets. Bas zei, ach als de prijs goed is nemen we de tweede schaal er ook bij.
Meneer ging binnen met mevrouw overleggen over de prijs. We wisten beide
genoeg…
Meneer
kwam terug met een bod dat gelijk was aan onze verkoop prijs. We lagen te ver
uit elkaar dus ons bod hebben we voor ons gehouden. Ik gaf aan dat spullen niet
meer de waarde hebben van 10 jaar geleden en dat onze prijzen gelijk lagen met
zijn bod, waarop hij zei dat hij het dan liever aan iemand verkocht die álles
bij hem kocht. Ik zei: meneer: het heeft allemaal te maken met de gunfactor en ik
dacht aan het moment waarop ik van hem twee hartjes potpourri kocht… Ik had met
hem te doen, deur aan deur met zijn rieten mandje vol spulletjes die zijn vrouw
gemaakt had…
We reden
met niets weer een klein uurtje terug naar huis en zakten met een wijntje op de
bank, hondjes op schoot, kat in de nek…… dit weekend weer lekker écht op
inkoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten