Dagboek van een brocanteur

Vrijdag
Op de planning staat: vertrek om 12.00 uur… mijn dochter Bo staat al klaar om de winkel over te nemen als er een onverzorgde man de winkel binnen komt. Mijn intuïtie zegt opletten! Mijn hart zegt, doe normaal en oordeel niet. De man maakt een praatje en kijkt wat rond in de winkel. Misschien moet ik extra opletten, maar dat doe ik niet. Als hij vraagt wat er boven nog te zien is zeg ik: ‘Niet veel, meneer!’ en ontmoedig het naar boven gaan. Hij twijfelt en zegt: ‘Ik ga even kijken, ik ben er nu toch.’ Ik vind het niet prettig dat hij naar boven gaat, het voelt niet goed…. Als hij boven op de vide rondloopt hoor ik de koffielepeltjes rinkelen. Die zijn niet te koop, maar ik zeg niets. Wanneer ik op het punt sta naar boven te lopen komt meneer naar beneden en verlaat de winkel. Ik ben klaar voor vertrek. Bas is de auto halen en komt nog even naar binnen om Bo gedag te zeggen. Ik vertel hem van de man die in de winkel was en over het rammelen van de koffielepeltjes… Hij zegt Anja! Er zitten zilveren lepeltjes bij! Verhit loopt hij naar boven en ja hoor…. Het bakje is half leeg… alle zilveren lepeltjes zijn weg. Maar erger nog, hij heeft twee sigaren gestolen uit een doosje wat hij een dag van tevoren cadeau had gekregen van Bo. Ziek waren we ervan. Bas rende de stad nog in om te kijken of hij iemand met het door mij opgegeven signalement kon herkennen (man met trainingsbroek en stoppelbaard), maar toen hij terug kwam zei hij; Anja, ik kan slechts iedereen met een trainingsbroek op zijn bek slaan….?!

We gingen op pad en waren ondersteboven van het voorval… Waarom luister ik niet naar mijn intuïtie? Waarom doet iemand zoiets? Wat een klootzak! Na een half uur zei ik tegen Bas: ‘We laten de sfeer niet door hem bederven. Loslaten schat!’ Gelukkig lukt dat en zitten we in no time gezellig te kletsen.

De reis gaat echter niet voorspoedig. We belanden van de ene file in de andere en Bas besluit een “snellere” weg te nemen. We rijden door de Liefkenstunnel (wat eerder heel goed bevallen is), maar waarschijnlijk missen we door ons geklets een cruciale afslag want we rijden van dorpje naar dorpje en voor ons gevoel rijden we rondjes. Ook de navigatie is de kluts kwijt….

Om 22 uur bereiken we uiteindelijk ons vertrouwde hotel. We hebben de laptop meegenomen en dvd’s en besluiten toch nog een film te kijken. Ook dat ging niet vanzelf. Ik moest iets downloaden om de dvd af te kunnen spelen en met een telkens wegvallende Wi-Fi verbinding duurde dit wel even. Uiteindelijk lukt het en kunnen we film kijken. Als de film afgelopen is ben ik doodmoe. Als blijkt dat het al over 1 is schrikken we ons kapot. Slapen! Morgen vroeg op.

Zaterdag

Vroeg op en zonder ontbijt naar de eerste markt. Bas koopt zoals altijd “deux expresso à emporter” (om mee te nemen), want er is geen tijd te verliezen…. We kopen goed in en verlaten tevreden de eerste markt van deze inkoopreis. Als we door het drukke verkeer rijden zien we talloze “huizen”, lees: tentjes van dakloze in de berm staan. Een schrijnend gezicht. Zeker met de winter die in aantocht is. Ik motiveer Bas ook altijd iedere zwerver geld te geven. Daar wordt hij wel eens gek van en zegt dan: Ja Anja, nu is het wel oké voor vandaag…. Sommige “zwervers” zijn echter ook bereid om iets voor geld te doen…. Zo staan we voor een stoplicht en springen er ineens drie jongens op onze auto. Twee op de voorruit en een aan de bestuurders kant. Ze lappen zonder te vragen vliegensvlug de ramen en vragen dan om geld. Je voelt je echt besprongen en beduusd van de snelheid en agressie waarmee dit gepaard gaat. Als ze klaar zijn komt een vierde man geld ophalen. Eigenlijk wil je het raam niet openen, maar we doen het toch. Bas geeft de 2 euro waar ze om vragen en meteen horen we een tik. De man zegt dat geld tussen de ramen gevallen is, maar Bas gelooft het niet waarop ik herhaal, het geld is gevallen Bas! Met tegenzin geeft Bas weer twee euro en als we wegrijden beseffen we dat we zijn opgelicht…. Grrrrrrr dit is de 2^e keer! Gelukkig zijn het maar 4 euro…..

De rest van de dag kopen we op diverse markten nog wat mooie spullen en gaan heerlijk op tijd naar ons hotel.

Zondag
Op tijd op de eerste markt. Er is al enorm veel bedrijvigheid en de markt is enorm lang. We krijgen een kriebel in de buik en willen de auto uit, maar eerst nog parkeren…. Drama! Uiteindelijk staat de auto en springen we de auto uit (althans Bas springt). We lopen met hoge verwachtingen de markt op, want we zien, in tegenstelling tot veel andere markten, uitsluitend oude spullen. Na 300 meter gelopen te hebben kijk ik Bas aan en zeg ik: hoe is het mogelijk dat er op een markt als deze niets te koop is?? Zoveel spullen en niets wat wij mooi vinden! We zijn kritisch, maar het is ook een feit dat mooie spullen niet voor het oprapen liggen. We kopen uitsluitend spullen waar we zelf achter staan en die we zelf ook echt mooi vinden. Met drie dingen verlaten we de markt… op naar de volgende. In tegenstelling tot de vorige markt is dit alleen maar troep. Ik ben 5 minuten op de markt en wil eigenlijk alleen maar weg. Onvermoeibare Bas wil echter de hele markt (en het is er een met meer dan 300 kramen!) afstruinen want je weet maar nooit… Mijn humeur gaat met sprongen achteruit en Bas blijft maar positief. Ik word kriegel van de mensenmassa en ga op straat lopen in plaats van op de stoep. Dan ineens steekt Bas twee poppen de lucht in! Mooie zachte kleuren en zo te zien prachtige sofadolls. Hij glundert en als hij zich door de massa heeft gewurmd overhandigd hij mij de schatten…. Ik neem ze aan… bekijk ze in 2 seconde en zeg: ‘Lieverd, dit meen je niet, Ze zijn afzichtelijk! Het zijn twee monsters!’ Bas kijkt door mijn ogen en stamelt.. ‘Ehhh ja… zo erg is het toch niet? Vind je ze echt niet mooi? Ze waren niet duur hoor…’ ‘Al kosten ze niets lieverd. Deze komen niet in mijn winkel.’ ‘Maar wat moeten we er dan mee?’ ‘Maakt mij niet uit, maar verkopen gaan we ze niet.’ Ik zie aan hem dat hij het met mij eens is en ik zeg tegen hem… Hou jij je nu maar bij 18^e eeuwse stukken en laat de poppen en sofadolls maar aan mij over. We liggen in een deuk en eindelijk mag ik weg hier!

Na nog een paar adressen en mooie vondsten houden wij het voor vandaag voor gezien en vertrekken we richting ons volgende hotel op twee uurtjes rijden. De volgende markt die we gaan bezoeken is pas op dinsdag dus we zijn vrij. Dat is lang geleden….! Ik heb daarom een extra leuk hotel geboekt voor twee nachten, Een verassing voor Bas. Als we het piepkleine centrum inrijden krijg ik het benauwd als de navigatie het niet kan vinden en de straten zo smal zijn dat we er amper kunnen rijden met de bus…. Dan zie ik het bordje van ons hotel. ‘Jeetje mina wat romantisch!!’ Het hotel ligt aan de voet van een basiliek en het stadje en het hotel is stokoud. Als meneer ons naar de kamer brengt valt Bas zijn mond open. Anja! Wat kost dit wel niet??? ‘Doe maar rustig schat’ zeg ik. ‘Het was een super mooie aanbieding.’ De kamer is zwart-wit en in het midden staat een joekel van een rond bed. De oude houten vloeren zijn zwart geverfd en hier en daar staan mooie retro spullen. De regendouche, het aparte zitje en de gordijnen zijn prachtig, maar het uitzicht is adembenemend. Het is de mooiste basiliek die ik ooit heb gezien. Hier gaan we ons zeker vermaken!

Maandag
Vrije dag! We bezoeken de basiliek en zijn er zeker anderhalf uur. Op elk plekje van de kerk snuiven we de sfeer op en verwonderen wij ons van de schoonheid, de sereenheid, de oudheid en de prachtige beelden. Ik steek drie kaarsjes op om mijn ouders en zus te herdenken en nog een kaarsje voor iedereen die ik lief heb. De rest van de dag drinken we koffie op terrasjes, eten we in gezellige bistro’s en relaxen we in het hotel. Voor de etalage van een antiekwinkel (we kunnen het toch niet laten) vergapen we ons aan een werkelijk prachtig portret van een meisje. Helaas… hij is gesloten.

Dinsdag

Yes, na anderhalve dag rust staan we toch weer te popelen om aan het werk te gaan. We verlaten de markt tevreden. We hebben mooie dingen kunnen kopen! Het portretje laat ons niet los dus we rijden (tegen beter weten in) terug naar de antiekzaak. We gaan regelrecht op ons doel af, maar helaas…. Mille neuf cents…..oftewel 1900 euro…… Het is het waard, maar helaas enigszins boven ons budget..!
Nu weer een eindje rijden voor ons laatste hotel. Omdat de afgelopen twee nachten wat luxer waren, nu een goedkoop hotelletje… De navigatie zegt dat we er om 17.30 uur zijn, het hotel is echter niet te vinden. We rijden rondjes op een industrieterrein en Bas is het uiteindelijk helemaal zat. Ik zeg dat ik tot 18.00 uur kosteloos kan annuleren. Doe maar zegt Bas, we zoeken wel een ander hotel. Ik annuleer en ga zoeken…. SHIT! Alles is vol! Alleen nog hotels van meer dan 100 per nacht! Jeetje Mina, zal ik dan toch dat ene hotel boeken? ‘We vinden het wel’ zeg ik. Zo gezegd zo gedaan… Alleen betaal ik nu 10 euro meer voor dezelfde kamer, balen! We vinden het hotel en checken in. Hmmm dit is wel heel karig. De receptionist zit te bellen. Na 5 minuten zit hij nog steeds te bellen. Overduidelijk een probleem…. Als hij ons te woord staat blijkt dat de geannuleerde kamer meteen geboekt is door iemand anders en dat er geen kamers meer zijn. Ik heb echter een bevestiging en ben niet van plan om te vertrekken…. Uiteindelijk heeft hij een kamer voor ons…. Waren we maar gewoon vertrokken…. De kamer was een regelrechte ramp. Het bed piepklein en geen meubilair. De bedsprei was vuurrood net als de gordijnen en de vloerbedekking donkerrood. Een echte pornokamer, De badkamer was geheel van plastic. Het stonk er verschrikkelijk en binnen een uur kreeg ik een allergie aanval… Was het maar vast morgenvroeg….

Woensdag

De laatste markt van deze reis. We kopen mooie bijzondere stukken. Stukken die ik allemaal zelf zou willen houden, maar dat kan helaas niet. Na een paar uur lopen brengt Bas alvast spullen naar de auto. We spreken af bij een bepaalde stand. Ik loop nog over de markt en mijn oog valt op een heel mooi stuk. Als ik ervoor sta denk ik, wauw! Wat is DIE mooi, Het is een putti. Een 17^e eeuwse putti en de mooiste die ik ooit gezien heb. De kleur en het patina zijn verbluffend en zijn uitstraling waanzinnig. Deze zal niet binnen mijn bereik zijn… toch vraag ik naar de prijs.. Hij is zeker niet goedkoop, maar veel goedkoper dan ik dacht… Mijn hart gaat sneller kloppen, maar dit stuk kan ik niet kopen zonder Bas… Ik loop als een speer naar de stand waar Bas en ik hebben afgesproken. Net voordat ik er ben hoor ik Bas roepen. Zo gespannen als een veer draai ik me om en Bas kijkt me vreemd aan. ‘Wat is er?’ Ik zeg ‘ik ben verliefd…’ Wat ben je?’, vraagt Bas. ‘Lieverd, ik heb iets héél moois gezien!’ Hij ziet dat het serieus is en loopt meteen met me mee. Bas vindt de putti ook heel mooi en terwijl we ernaar staan te kijken voel ik dat hij steeds meer binnen mijn bereik komt. Dan springen de tranen in mijn ogen… Ik knipper en doe zo normaal mogelijk, maar het ontgaat Bas en de verkoopster niet. Ik schaam me rot en draai me om zodat Bas en de verkoopster het niet zien. Ik kan het niet tegenhouden het gebeurd gewoon. De tranen blijven branden. Als de koop gesloten is en ik met mijn putti op mijn arm wegloop ben ik compleet van slag. Dit heb ik nog nooit eerder ervaren. Dat is juist prachtig!’ Roept Bas en ik zeg hakkelend ‘het slaat nergens op! Anja, deze putti heeft 300 jaar in een kerk gestaan en veel mensen hebben hem gekoesterd en troost bij gevonden. Die energie straalt dit beeld uit en geeft dit soort stukken een bijzondere energie en uitstraling. Jouw hart stond hiervoor open en ving dit op...…..
Deze putti blijft bij ons en heel blij met al onze nieuwe vondsten en bijzondere ervaring gaan op weg richting huis.

Een nieuwe uitdaging!

De afgelopen maanden stonden in het teken van onze nieuwe winkel. Het duurde 3 maanden voordat de winkel eruit zag, zoals ik het graag wilde hebben. Nu is een duidelijk concept gekozen. In de eerste winkel kom je in de Parijse Boudoir sfeer terecht. Mooie verfijnde spullen, voornamelijk uit Parijs. In de tweede winkel, 200 meter van de eerste winkel vandaan, tref je vooral een landelijke sfeer met spullen voornamelijk uit Frankrijk, maar ook uit België.  We hebben keihard gewerkt in de zomer en nauwelijks tijd gehad voor iets anders dan brocante en dat is eigenlijk best gek, want 3 jaar geleden had ik nog nooit van het woord brocante gehoord…..

Drie jaar geleden woonde ik in Venlo. Ik werkte als marketingmanager en woonde in een mooi huis, smaakvol ingericht, maar uitsluitend met nieuwe spullen. Ikea was mijn grote vriend…. Ik was heel tevreden met mijn huis, maar ik miste wel duidelijk wat. Toen leerde ik Bas kennen. Hij woonde in een klein huisje in Lochem. Het huis was absoluut niet “af”, maar het voelde meteen als een warme deken. Het hele huis stond vol met antieke snuisterijen, meubelen, schilderijen en gekke antieke dingen. Ik keek mijn ogen uit. Ik zag ineens wat ik altijd in mijn perfect gestylde huis gemist had.

We waren smoorverliefd, ik zegde mijn baan op en we gingen snel samen wonen. Ik verhuisde van Venlo naar Lochem en we gingen onze interieurs mixen. Dat was een feest! Het werd een prachtige combinatie. De antieke spullen van Bas die op elk denkbaar, maar ook ondenkbaar plekje stonden werden mooi gedecoreerd.

Vanaf dat moment was ik “hooked”! Ik verbaasde en verwonderde me over de warmte en uitstraling van de oude spullen. Over hoe anders je jezelf voelt als je omringt bent met spullen die zo oud zijn dat ze allemaal afzonderlijk een verhaal vertellen. Ik verwonderde me over de schoonheid en de manier waarop ze gemaakt waren, met zorg en liefde. Ik keek door de ogen van Bas en zag zoveel meer. Hier wilde ik alles van weten! Ik ging me verdiepen, las de boeken in Bas zijn boekenkast, kocht brocante bladen en had een goeie (doch strenge) leermeester die me alles vertelde over de stukken in huis, de stijlen, tijdsperiodes etc. We bezochten veilingen en struinde markten af.

Op een avond zat Bas met de Ariadne brocante op het toilet. Toen hij weer de kamer in kwam zei hij: “Anja, ga zitten. Ik wil je iets voorlezen”. Hij las het verhaal voor van Yvonne, van de tweede Lente, die met heel haar hart en vol passie Frankrijk afstruint voor de mooiste brocante spullen, en na afloop zei hij: “lijkt je dat niet ook fantastisch?!”

Ik vond het een waanzinnig inspirerend verhaal en ik zei: Het lijkt me helemaal te gek!

We gingen markten bezoeken en besloten een collectie op te bouwen voor de verkoop. Bas had het reizen en de antiekwereld als antiquair/veilingmeester net ingeruild voor een vaste baan, maar werd door mijn enthousiasme weer aangestoken. Als Bas en ik enthousiast zijn….. nou….. dan zijn we niet te stoppen! Binnen een mum van tijd hadden we een mooie collectie opgebouwd, had ik een webshop gevuld en stonden we op de eerste markt. De webshop ging een dag later de lucht in zodat ik op de markt eerst nog kon flyeren. Ik bouwde mijn allereerste kraam. Onze spullen hadden we voornamelijk in Nederland en België gekocht, maar mede standhouders zeiden: “O, ik zie het al. Jij reist ook op Frankrijk he?!”. Ik voelde me zo vereerd! De kraam stond en ik wist niet wat ik verwachten moest. En daar stond mijn eerste klant. Mag ik deze twee kopjes van u? Ik dacht JEETJE! Ze koopt mijn kopjes!! Bas moest zo lachen! Einde van de dag hadden we een kistje vol met geld en ik kon mijn ogen niet geloven. Bas vond het allemaal heel amusant en zag in mij wat hij een beetje verloren was. Enthousiasme, liefde voor het vak en passie. Enorm veel passie. We inspireerde elkaar en waren (en zijn nog steeds) een perfecte aanvulling op elkaar. Het kon niet uitblijven dat we onze grenzen weer snel gingen verleggen. De webshop ging de lucht in en de eerste twee weken verkocht ik elke dag spullen. Wat een cadeau voor het harde werken.

Bas en ik gingen altijd samen op inkoop. Vaak werd hij boos op me, omdat hij iets wilde kopen waar ik totaal niets in zag…. Anja, zei die dan. Dit is een heel goed ding! Ik vind er niks aan, zei ik dan. Wat ben jij ongelooflijk eigenwijs. Ik zit al meer dan 25 jaar in de antiekhandel! Tja, toch vind ik het maar een lelijk ding….. Ik kan beter alleen op inkoop gaan, riep hij dan verhit! Hij kocht het meestal toch en verkopen deden we het ook vaak snel…. Soms sloten we een weddenschap af, maar na drie nederlagen ben ik daar maar mee gestopt…… Achteraf moeten we er erg om lachen. We weten nu precies wat we in de winkel willen hebben en ik heb een duidelijke eigen smaak ontwikkelt.

Een jaar na de eerste markt stonden we op de fair “Brocante in de Kerk in Edam”. Tussen alle top brocanteurs. Wat een feest. En daar stond zij ook… Yvonne. Ze kwam aan onze kraam en zei: “Wat heb je een fantastische kraam!”. Ik vertelde haar dat ze een grote inspiratiebron voor me was geweest en dat vond ze erg leuk om te horen.

Weer een jaar later hebben we een winkel en nog een jaartje erbij en onze tweede zaak staat. Ik heb mijn draai gevonden en ik kan me geen leven voorstellen zonder de brocante en antieke spullen. Hoewel ik genoeg uitdaging in mijn huidige bestaan heb staat de volgende toch weer voor de deur…..

Pascale, mijn inmiddels goeie vriendin en fotografe, stapte een jaar geleden de winkel binnen en vroeg of ze foto’s mocht maken van de brocante spullen. Ik zei natuurlijk! Telkens als ze geweest was kreeg ik een mailbox vol prachtige foto’s. Professionele foto’s met oog voor detail. Deze kon ik gebruiken voor de website en Facebook. Als een item echter verkocht was, dan bleef de foto ongezien. Heel erg zonde. Maar met mijn eenjarig bestaan kreeg ik van haar een prachtig boekje cadeau met een verzameling van mooie inspirerende foto’s van onze spullen. Het boekje ligt in de winkel en veel mensen willen het boek kopen, er is er echter maar een…..

Het kon niet uitblijven dat we gingen brainstormen over een eigen boek, maar de drukte zette het even on hold. Nu de tweede winkel staat en Pascale verhuist is naar een nieuw pand gaan we samen de nieuwe uitdaging aan. Een eigen boek! Het wordt een boek met veel inspiratie foto’s, én inspirerende huizen die nog nooit in bladen hebben gestaan. Huizen die allemaal anders en uniek zijn, met mensen die hun hart volgen en hun huis heel persoonlijk inrichten want daar hou ik van. Wij hebben er ontzettend veel zin in en hopen het boek in het voorjaar op de planken te hebben.

Droom niet je leven….leef je droom!

En dan loopt alles anders dan verwacht.....

Vrijdagochtend 10 uur. Het is een hete dag en op de planning staat de zolder en kelder op te ruimen. Het is dringend nodig, maar tijd is met twee winkels vaak onze vijand. Chantal, onze vaste zaterdaghulp staat vandaag in de winkel van Bas zodat de nodige klussen gedaan kunnen worden. Om 12 uur komt Bas zwaar verhit een kopje koffie drinken. De zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd. Het is ZO heet Anja, niet normaal! Uitgerekend op de heetste dag verzinnen wij weer dit soort dingen.... Waarom gaan we niet lekker naar Parijs oppert Bas? Ik twijfel geen seconde en zeg JAAAA! Lets go! We spreken af om 15.00 uur weg te rijden. Ik heb krap 3 uurtjes om opvang voor de beestjes te regelen, personeel voor zaterdag, overdrachtlijstjes te maken, tas te pakken en niet te vergeten mijn shakes want het is de derde dag van mijn dieet. De winkel is echter gewoon open dus ik doe alles tussendoor want ondanks de hitte is het ook nog een gezellige winkeldag. 

Zoals gewoonlijk is het weer een race tegen de klok, maar om 15.30 uur zitten we in de auto. Chantal staat in mijn winkel en de andere winkel is dicht. Er kunnen altijd onverwacht klanten komen die een eindje hebben gereisd en die willen we zeker niet teleurstellen.

De airco staat aan, muziekje aan en goed gezelschap. We moeten alleen een stukje omrijden om de files bij Antwerpen te omzeilen, maar dat mag de pret niet drukken. Rond 22.00 uur zijn we in Parijs. De dame die ons incheckt is duidelijk in een slecht humeur. Wellicht omdat Frankrijk verloren heeft? O jee, als dat maar goed gaat op de markt morgen... de meeste Franse handelaren zijn normaal al chagrijnig laat staan nu....

Om 6 uur staan we weer naast ons bed en het regent pijpenstelen.... Regenkleding? Noop, dichte schoenen? Noop... Melk voor mijn shake…. ? Noop, goed humeur? Yep! We lopen over de markt en we kopen het eerste uur niets. Veel handelaren zijn thuisgebleven en de markt komt maar heel traag op gang. We blijven maar lopen en alle mooie dingen die we aanraken zijn niet te betalen. Ik begin trek te krijgen, maar hoe kom ik aan melk?? Om in een café een glas melk te vragen en daar uitgebreid met potten shakepoeder en mixer mijn shake te maken (shakebeker heb ik natuurlijk niet…) zie ik niet zitten…. Langzaamaan veranderd ons humeur…. Jeetje mina! Niets te koop en wat te koop dat is stinkend duur! Hadden we niet toch beter de kelder op kunnen ruimen....? Eindelijk hebben we ons eerste mooie stuk te pakken. Een 18e eeuws borduurwerk in een verguld houten lijst. Prachtig! We kopen o.a. nog een mooie bodice, lingeriehoezen, wat lampenkapjes, een parasolletje en nog wat mooie brocante juweeltjes. Mooi, echter te weinig om de kosten te kunnen dekken. Op naar de volgende markt! We kopen een mooie hoedendoos, kant, lingeriehoezen, maar ook hier is het schrapen.... Wat is er aan de hand?? De volgende markt dan maar weer. We lopen en lopen en lopen en kopen één,  ja echt één poederdoos! Dan maar naar de duurste antiekwijk van Parijs. Al is het maar voor de sfeer. We nemen tot twee keer toe een verkeerde afslag. Grrrrr weer een file! Na een uur zijn we op de plaats van bestemming. Voordat we in de mooie wijk zijn lopen we eerst over de markt. Een vreselijke markt. Imitatie trainingspakken, zonnebrillen, cd's en een enkel antiekkraampje... Ik heb inmiddels echt geen zin meer....

Mijn honger is onbedwingbaar en Bas zegt:”hou op met dat stomme dieet, we gaan  een hapje te  eten”! Mijn zwakke geest bezwijkt onmiddellijk en we strijken neer op een terras en bestellen een heerlijk maal en wijn. Een karaf wijn.... We hebben niets gegeten dus het wijntje slaat in als een bom. Binnen no time zijn we zo vrolijk als wat en lachen we om deze, tot nu toe, niet echt succesvolle reis... Ze draaien plots een bekend nummer en ik zing te ongecontroleerd en net iets te hard mee.... Bas ligt helemaal in een deuk en de mensen op terras kijken eens onderzoekend onze richting uit. Het eten is heerlijk, de wijn verzachtend en we spreken af iets ongelooflijk moois uit te zoeken en als het te duur is houden we het zelf. We duiken de Clignancourt in en vergapen ons aan de prachtige antieke spullen. We vinden een stapel dozen waar je echt  je vingers bij aflikt, maar helaas, mevrouw verkoopt ze niet. Ik probeer het bij mijn favoriete winkel met de mooiste stoffen, gordijnen, schoentjes, veren, dozen en andere op en top boudoir stukken, maar met de beste wil van de wereld.. ik kan er niets kopen. Zelfs niet voor mezelf... het is echt TE  belachelijk duur. We lopen verder en zien prachtige theaterkostuums. Ik durf niet naar de prijs te vragen, maar verhipt, het is betaalbaar!! We kopen 3 prachtige 19e eeuwse theaterjasjes, een bolerootje  en een middeleeuwse hoed. Top!! Het is 17 uur en we moeten nog naar België dus we gaan verder.

We hebben mooie spullen, maar de bus zit pas voor een kwart vol. We richten onze focus op de grote markt in België. Om 20 uur zijn we in ons hotel. We parkeren de auto niet bij het hotel, maar dicht bij de markt. De receptioniste wijst ons de weg. Zij heeft het druk, dus beloofd ons de code, om het hotel in te komen na 23 uur, te geven als we terug zijn. Wij lachen want wij liggen dan al lang in bed. We moeten namelijk vroeg op de markt zijn!

We parkeren de auto en lopen terug naar het hotel. Onderweg zien we een leuke eettent en besluiten een hapje te eten. Dat was dan weer het dieet…… Om 22.00 uur horen we dat het voetbal is begonnen dus we rekenen snel af en haasten ons naar ons hotel. Terwijl we lopen zien we een café met alleen maar oranje shirts. Zullen we heel even kijken wat de stand is? We gaan naar binnen en het is gezellig. Kom drinken we een wijntje zeg ik tegen Bas. Hij kijkt bedenkelijk, maar gaat overstag. In no time worden we de wedstrijd ingezogen en worden we meegesleept in het zinderende spel. Samen met een ander koppel zitten we eerste rang met het grote scherm recht voor onze neus. Het zijn getrainde drinkers en telkens als ze een biertje bestellen dan bestellen ze voor ons een wijntje. Ik vind het prima en merk het niet eens. Door de spanning van de wedstrijd gaat de wijn erin als limonade...... Er komt maar geen einde aan de wedstrijd en aan de wijn..... Dan de penalty’s. Het is echt TE SPANNEND. En dan eindelijk de ontlading. Het is feest, groot feest! Alsof iedereen in het café en buiten de lotto heeft gewonnen. Er wordt gezongen, gedanst en gefeest en Bas en ik zijn de tijd totaal uit het oog verloren. Na een uurtje feesten ben ik echt klaar. Ik ben moe en wil slapen. Gelukkig weet Bas het hotel te vinden, maar als we er zijn herinneren we ons ineens dat we nooit een code hebben gevraagd.... We komen het hotel niet in. We staan in de regen voor het hotel en ik ben er inmiddels klaar voor om in een portiekje te slapen. Bas sleept me mee en belt tot twee keer toe het alarmnummer van het hotel. Bas, ook niet meer helder van geest, heeft moeite met de instructies te volgen van de zwaar geïrriteerde man die wij rond 2 uur ‘s nachts in zijn slaap storen, maar na een tijdje lukt het, zijn we binnen, en kunnen slapen!

Om half negen worden we wakker. Shit de markt!! We zijn totaal brak, maar wat was het gezellig! We besluiten niet te haasten en gaan zelfs de ontbijtzaal in. Meer dan koffie met toost gaat er echter niet in. We kijken elkaar aan en lachen. Jeetje mina, dat is ons nog nooit gebeurd! We gaan toch even naar de markt, waar we als zombies rondlopen, maar toch kopen we een paar mooie dingen. Dan houden we het voor gezien en rijden naar huis.  Op maandag pakken we de spullen uit en als het bij elkaar staat zijn we toch tevreden. Mooie spulletjes én een mooie herinnering van een super gezellig weekend!

Wat een Drama!

Woensdagavond 19.30 uur. Samen stap ik met Pascale in onze bus en rijden we naar België waar we om 22 uur de bus instappen die ons naar de grote antiekmarkt brengt in Engeland. Normaal gaan Bas en ik samen, maar met twee winkels moeten we onze krachten verdelen en ook alleen op inkoop. Ik verheug me en heb enorm veel zin om mooie (Franse) juweeltjes te vinden. Pascale gaat mee en maakt foto’s. Gezellig!

Hoewel ik voornamelijk vrouwen op de bus verwacht is de verhouding man/vrouw gelijk. Ik ontmoet leuke mensen en klets wat, draai me in mijn dekentje en val in een lekkere lichte slaap. Als we voor Calais nog mensen oppikken merk ik dat de bus met schakelen een tandenknarsend geluid maakt en slaat de bus een paar keer af….. Hmmm vreemd… De tunnel merk ik niets van. Ik slaap. Als we de tunnel uitrijden word ik wakker van het geluid dat steeds heftiger klinkt als de chauffeur schakelt. Om de 10 meter slaat de bus af en na de laatste 10 meter staan we stil…. Het is 3.30 uur ’s nachts….We staan een tijdje stil en het valt me op dat niemand iets vraagt…. niemand iets zegt… terwijl we toch op een druk punt stil staan waar de vrachtwagens ons met hoge snelheid passeren. Ook ik hou me stil, maar begin me vanbinnen op te winden. Het is mijn eerste keer op deze bus… heb geen zin om stampij te maken… Uiteindelijk na ongeveer een half uur krijgen we te horen dat de bus echt niet meer verder kan en dat we gestrand zijn. Ik hoop op, en verwacht een oplossing die ons nog naar de antiekmarkt brengt, maar als na een dik uur medegedeeld wordt dat dat er niet in zit wordt iedereen goed wakker en met name de Nederlanders laten dat niet geheel over hun kant gaan….! De ene na de andere oplossing wordt bedacht, maar de busmaatschappij is gelaten en zegt dat er geen andere optie is dan terug keren. We zijn boos, teleurgesteld en ergens houden we een sprankje hoop. We zijn al in Engeland het kan toch niet waar zijn dat we de markt niet kunnen bereiken??! De reisleider is rustig en luistert naar de oplossingen, verzoeken en naar de uiteindelijk verhitte reizigers, maar zijn plan staat vast. We gaan terug. Het wordt licht buiten en de minuten tikken voorbij…. Het kan nog steeds…. Wat kunnen we doen? We willen naar de markt! Mensen hebben van alles geregeld. Oppas, personeel, dag verlof enz enz. Dit is zuur!

Ik was zoals in mijn aard zit redelijk onvoorbereid op pad gegaan. Zag ik iedereen met bananendozen, koelboxen, tassen vol eten en drinken… ik had…. Een bakje kaasblokjes en een zak chip die toen ik eraan wilde beginnen ongezouten bleek….. Ook had ik mijn tassen vergeten, geen dozen en geen jas…. én geen drinken. Ik had gedacht dat we onderweg wel een keer zouden stoppen voor een plaspauze en daar zou ik dan nog kopen waar ik behoefte aan had, maar deze bus reed non stop want er was een toilet aan boord….

Het toilet was echter een volgend probleempje. Hij zat namelijk vol en bij nog een plasbeurt zou het overlopen. Gadverdamme! Toch moesten mensen naar het toilet. De chauffeur ging uiteindelijk met grof geschut het toilet legen. Hehe eindelijk weer naar het toilet dachten we, maar de geur die vrijgekomen was door het legen van het toilet was werkelijk om te kokhalzen. Als er al een durfal in de piepkleine ruimte binnen was dan zat iedereen met de dekens voor de neus omdat de misselijkmakende geur de bus binnenstroomde bij het openen en sluiten van de deur.

Hoe later het werd, hoe gevaarlijker het punt werd waar we gestrand waren. Vrachtauto’s hadden niet in de gaten dat we stil stonden op die strook en schoten op het laatste moment rakelings de andere baan op. Dit werd echt te gek! Een man trok de stoute schoenen aan en riep de reisleider tot verantwoording. De politie moest gebeld worden! Het gesprek eindigde met:”als je vind dat de politie gebeld moet worden dan doe je dat maar zelf!”. Nou ja! Hij kwam terug met die mededeling en zei, tja, mijn Engels is echt niet goed genoeg, waarop de omstanders in koor hetzelfde zeiden…. Ik zei niets.. Toen hij vroeg:”spreekt niemand van ons voldoende Engels?” dacht ik…shit! Na twee jaar in Amerika gewoond te hebben…. Ik doe het wel…. Ik belde de politie en na een uur nog maar een keer. Anderhalf uur later kwamen ze ter plaatse. Ze waren nota bene boos! Hier mochten we absoluut niet staan en zeker de bus niet verlaten! Dat was VEEL te gevaarlijk! Krijg nou wat….

De politie zette alles af met borden, linten en paaltjes. De chauffeur had inmiddels bericht dat hulp onderweg was (het was nu 9 uur ‘ochtends). Taxibusjes zouden ons binnen 10 min weg halen. Een uur later bleek dat op dat stukje niemand kon komen behalve als je vanuit Frankrijk door de tunnel kwam… agrrrrrrrrr. Om 10 uur hoorde we dat er een bus vanuit België zou komen om ons op te halen… alleen waren er geen plekken meer op de trein.. Dat werd 15.00 uur s‘middags! Jeetje mina! Nog eens 5 uur in de bus zitten! Toch keerde na die mededeling de rust weer. Mensen krulde op en gingen slapen. Tja, wat moet je anders doen?

En toen een kleine meevaller. De bus arriveerde om 14 uur. We hadden maar 11 uur stilgestaan…. We reden naar de boot en konden zowat meteen doorrijden. Na 18 uur in een bus vastgezeten te hebben konden we onze benen strekken, iets eten en naar het toilet. Halleluja! De maatschappij trakteerde op het etentje. Toch aardig. Helaas was de zee wild en ging de boot flink op en neer. Na het eten viel dat bij vele niet helemaal lekker…. Toen weer in de bus en vervolgens in onze eigen bus naar huis waar we 26 uur later, zonder markt om middernacht aankwamen…. Nou zei Pascale, als je nog eens iets leuks weet, dan bel je me maar! Met een knipoog natuurlijk.
Over 10 dagen ga ik weer… met dezelfde bus…. Hopen dat het dan wat voorspoediger gaat!

Overwinning!

Donderdagavond 18.00 uur. Bas rijdt naar België waar hij in de bus overnacht om ’s ochtends op tijd op de antiekmarkt te zijn. Ik ga heerlijk uit eten met vriendinnen om mijn verjaardag te vieren. Vrijdagochtend open ik de winkel en Bas gaat vanuit de markt nog langs een handelaar en vervolgens bezorgt hij op de terugweg (voor 12 uur) een schilderij. Hij moet namelijk op tijd thuis zijn om even te slapen, want ’s avonds vertrekken we weer naar Parijs.

Om 13.00 uur bel ik hem omdat ik niets meer van hem gehoord heb….. Wat blijkt… hij is nog bij de handelaar! Nee hè! Je hebt afgesproken het schilderij vóór 12 uur te bezorgen! Mevrouw is er speciaal voor thuis gebleven…. zeg ik licht verhit! Ja, Anja, het liep allemaal een beetje uit….. Nou noem dat maar een beetje…..!!  Lieverd, ik ga nú het schilderij bezorgen.

Een eenvoudig rekensommetje maakt echter duidelijk dat slapen er niet meer inzit en de afgelopen nacht heeft hij ook al weinig geslapen… grrrrrrr

Om 16.00 uur is Bas thuis, spullen lossen voor twee winkels, prijzen en enigszins decoreren… Om 19.00 uur weer in de auto naar Parijs. Nu vind ik rijden niet erg, maar liever zit ik ernaast en kletsen we heerlijk de tijd weg, of ik lees een boek hardop. Dat zit er deze keer niet in. Ik rijd zodat Bas kan slapen, want in Parijs ga ik zeker niet rijden! Bas slaapt en ik ben licht geïrriteerd nou ja, zeg maar gerust boos.

Het regent licht en ik rij Nederland uit en België door en voor de Franse Grens neemt Bas het over. Een half uur later zegt hij… Anja ik kán niet meer! Mijn ogen draaien weg… jij moet rijden. Grrrrrr ik weer achter het stuur, Bas slaapt. Wat vreselijk ongezellig. Ik laat hem slapen want door Parijs rijden ga ik écht niet doen. Ruim voor Parijs geef ik het stuur weer over, maar na 20 minuten rijdt Bas de parkeerplaats weer op… Anja, ik moet slapen. Ik ben nog nooit zo moe geweest. Ik zit naast hem en 1 min later slaapt hij. Inmiddels kook ik van woede en voorzie dat we hier op de parkeerplaats moeten slapen als ik niet ga rijden….. ik schud hem wakker! Nou, laat mij dan maar rijden!! Ik kruip achter het stuur en het begint steeds harder te regenen. Hoe verder Parijs in, hoe harder het regent. Bas voelt mijn spanning en blijft wakker…. Het is inmiddels 12 uur s’ nachts. Wat doen al die auto’s nog op de weg?! Al die rijbanen en dan dirigeert de navigatie je naar links, zit je op de linker baan, moet je weer naar rechts…. Ondanks de drukte en de enorme regen voel ik me kalm en manoeuvreer de bus door het drukke verkeer in Parijs en voor ik er erg in heb komen we bij het hotel aan. Het voelt toch wel als een enorme overwinning. Bas is trots en zegt het spijt me lieverd, ik had eerder thuis moeten komen en een paar uurtjes moeten slapen….. We lachen om de situatie en duiken om 1 uur het bed in. Om 5 uur gaat de wekker weer en maken we ons klaar voor de inkoopdag. We vinden fantastische brocante en ook de dag erna is het een geweldige inkoopdag. Ondertussen genieten we volop van Parijs. Als we met een volle bus terug naar huis rijden aan het eind van de dag is alles weer normaal… Bas rijd en ik klets….

Wat een inkoop....!!

Een aantal maanden geleden kwam er een vriendelijke, keurig geklede oudere man Heerlyck Goed binnen lopen met een mand vol hartjes van (nieuwe) stof gevuld met potpourri. Meneer vertelde dat zijn vrouw deze maakte en vroeg of we geïnteresseerd waren om deze op te nemen in het assortiment. Ik vertelde hem dat we alleen oude spullen verkopen. De inkoopsprijs was voor ons ook niet interessant, maar uit beleefdheid, en omdat ik het eigenlijk een beetje zielig vond kocht ik er twee. Dan werden ze wel duurder vertelde meneer, want de eerste prijs was de handelsprijs , maar met twee stuks gold die niet….. oké, doe maar, het is voor een goed doel dacht ik.

Twee dagen geleden kwam diezelfde meneer in de nieuwe winkel en vroeg aan Bas of hij ook particulier inkocht. ‘Jazeker!’ zei Bas. Zeker als het leuke spullen zijn die in een van onze winkels passen. Meneer verzekerde ons dat hij van allerlei mooie geschikte spullen voor ons had, dus gisteravond na sluitingstijd meteen de auto in, op naar het adres een paar dorpen verderop.

We kwamen aan bij een prachtig vrijstaand huis en parkeerde de bus op de oprijlaan. Het viel me meteen op dat alles er keurig bij lag. De planten en bomen waren perfect gesnoeid en onderhouden. Het tegelpad was zonder blad, onkruid of welke oneffenheid dan ook. We liepen naar de deur en naast het huis lag het hout voor de open haard keurig opgestapeld, geen enkel houtje lag uit de rij of stak uit….  Meneer opende de deur en begroete ons. Terwijl we de hal binnen liepen veegde meneer zijn voeten… hmmmm vreemd… meneer was namelijk helemaal niet buiten geweest….! Wij zijn keurig opgevoed dus natuurlijk veegde ook wij onze voeten. Mevrouw kwam erbij staan en mijn beeld van de vrouw die hartjes van stof maakt veranderde op slag…. Dit was duidelijk geen zielige mevrouw. We mochten naar boven naar een slaapkamer vol spullen. Voor we naar boven gingen veegde meneer opnieuw zijn voeten op de deurmat en vroeg ons hetzelfde nogmaals te doen….er was namelijk gestofzuigd…...ehh oké…. Alles in het huis was brandschoon, strak in de verf en elk item stond zo te zien op een vaste plaats. Ik durfde de trapleuning nauwelijks aan te raken, bang dat er vlekken op zouden komen.

Boven aangekomen zagen we meteen dat het niet “onze handel” was. Een grenen slaapkamer, en wat nieuwe spullen, maar er was meer. Naast het huis stonden dozen vol spullen, maar ook daar zat niets tussen. De sfeer werd steeds ongemakkelijker en de mensen hooghartig en onaangenaam. Er vielen stiltes en iedereen wilde een einde maken aan deze lijdensweg, maar beleefdheid won het van eerlijkheid.

In de garage was meer…. We werden begroet door twee lieve honden die waarschijnlijk de hele dag in de schuur zaten omdat het huis anders vuil zou worden. Dat ze er de hele dag verbleven was te merken aan de duidelijke hondenlucht. In de garage was alles keurig geordend, er lag vloerbedekking en het was zeer opgeruimd en schoon. Hier vonden we een paar mooie oude tuinvazen en twee verzilverde dekschalen. Die wilde ik graag kopen. Bas pakte een tuinvaas op en draaide hem om, om de leeftijd te bepalen. Oeps…. Een hele bak aarde viel zo op de grond (vloerbedekking). Je kon op dat moment een spelt horen vallen… niemand zei iets behalve Bas die er een …’sorry’… uit wist te mompelen…. Nog bleef het stil.

Dan nog even naar het tuinhuis. Er lagen staptegels in het strak gemaaide gras, maar Bas liep gewoon over het (waarschijnlijk op alfabet liggend) gras…. Ik dacht… O nee hè!! In het tuinhuisje was niets te koop. We gaven aan de tuinvazen en 1 dekschaal te willen kopen (de ander was nl teveel beschadigd) waarop mevrouw antwoordde: hier heb ik zo’n hekel aan… mensen die alleen de krenten uit de pap willen kopen! Ik dacht bij mezelf, mevrouw hou uw krenten maar, maar ik zei niets. Bas zei, ach als de prijs goed is nemen we de tweede schaal er ook bij. Meneer ging binnen met mevrouw overleggen over de prijs. We wisten beide genoeg…

Meneer kwam terug met een bod dat gelijk was aan onze verkoop prijs. We lagen te ver uit elkaar dus ons bod hebben we voor ons gehouden. Ik gaf aan dat spullen niet meer de waarde hebben van 10 jaar geleden en dat onze prijzen gelijk lagen met zijn bod, waarop hij zei dat hij het dan liever aan iemand verkocht die álles bij hem kocht. Ik zei: meneer: het heeft allemaal te maken met de gunfactor en ik dacht aan het moment waarop ik van hem twee hartjes potpourri kocht… Ik had met hem te doen, deur aan deur met zijn rieten mandje vol spulletjes die zijn vrouw gemaakt had…

We reden met niets weer een klein uurtje terug naar huis en zakten met een wijntje op de bank, hondjes op schoot, kat in de nek…… dit weekend weer lekker écht op inkoop!

ONTSLAG!!

Donderdag 24 april. Een ochtend zoals alle andere. Om 6.30 uur gaat de wekker, Bas gaat onder de douche en ik maak het ontbijt. Om 7.50 uur zit Bas in de auto en spring ik onder de douche om vervolgens na wat huishoudelijke taakjes en de wandeling met de hondjes, de winkel te openen. Het is lekker druk als om 11 uur de telefoon gaat. Ik zie dat het Bas is, dus neem ik niet op. Klanten gaan tenslotte voor. De telefoon blijft echter rinkelen en hoe vaak ik ook weg druk, hij gaat vervolgens gewoon weer over…. Licht geïrriteerd neem ik de telefoon op.

Bas: Anja, ik ben ontslagen. Ik: doe normaal! Bas: Anja, ik ben ontslagen…!! Ik: Hou me niet voor de gek! Bas, nu met dwingende stem… ANJA, ik ben ONTSLAGEN! Ik: ehhhhh oke ehhh tja…en nu? Bas: ik kom nu naar huis, we praten zo wel verder.

Nou, dan stort je wereld wel even in… Alles ziet er ineens heel anders uit. Net een zaak op aan het bouwen, nét een nieuwe bus gekocht omdat auto met aanhanger in Parijs echt niet meer te doen was… en dan ineens, out of the blue, zakt de vaste bodem onder je bestaan. Reden van ontslag: economisch….

In het begin ben je verlamt. Dan schieten emoties alle kanten op. Boosheid, begrip, verdriet en die wisselen zich af in een razendsnel tempo. ‘S nachts wakker worden, en blijven, van het piekeren… hoe gaan we dit in godsnaam oplossen?  

Bas heeft 25 jaar geleden zijn hart aan de antiek verpand. Al vanaf kleins af aan had hij iets met oude spullen en het was vanzelfsprekend dat hij zijn beroep ervan ging maken. Hij werd veilingmeester/taxateur. Zijn kennis kon hij kwijt in zijn antiekwinkel in Laren NH, tot een succesvol eigen veilinghuis in Joppe en diverse banen bij veilinghuizen. Toch kwam er een moment waarop Bas de antiek uitsluitend als liefhebber omarmde. Hij ging werken voor een bedrijf wat meer zekerheden kon bieden. Nu 3 jaar later kun je je afvragen… wat is zekerheid?

Na drie dagen van piekeren en depressie zei ik tegen Bas: “Lieverd, wat zou je het allerliefst willen doen?” Waarop hij antwoorden, dat waar mijn hart ligt en wat ik het allerbeste kan en dat is volledig de antiek in.

We gingen een rondje lopen door onze prachtige stad en nog geen 100 meter verderop lag een winkelpand leeg. We keken door het raam en werden net als een jaar geleden op slag verliefd. Verdriet en boosheid maakte plaats voor positieve energie en mogelijkheden! Ik belde de makelaar, ik ging aan de slag met rekenen, belde de accountant, nog een keer rekenen en een dag later namen we een beslissing….  en op 1 mei “Tag der Arbeit!” hebben we de sleutel van een tweede winkel gekregen! Nu liggen we ‘s nacht wakker van enthousiasme en om 5 uur s morgens hoor ik Bas al draaien… hij is wakker….. Ik probeer nog te slapen en te doen alsof ik het niet merk, maar zodra ik mijn ogen open doe kijk ik in een blij, opgewonden gezicht wat niet kan wachten om aan de dag te beginnen. Heerlijk!

De nieuwe winkel wordt een aanvulling op de bestaande winkel. Mooie brocante spullen, industriële spullen en bijzonder antiek. Laagdrempelig en uitnodigend. We hebben er ontzettend veel zin in!

Op 30 mei bestaat Heerlyck Goed 1 jaar en de nieuwe winkel zal dan officieel geopend worden. Dubbel feest! Iedereen van harte welkom!

Naar Engeland!

Dit keer arriveren we wél op tijd bij de boot.... Ruim op tijd zelfs, want hadden we de vorige reis de boot net gemist, moesten we nu 2,5 uur wachten... Gelukkig had ik weer een boek meegenomen. Ik was er al aan begonnen (ik was zelfs al over de helft), maar ik vond het niet gezellig voor Bas, dus besloot ik van voren af aan te beginnen en voor te lezen. Het boek gaat over een Engels meisje wat alleen maar ellende mee heeft gemaakt in haar leven en uiteindelijk gedwongen achter de ramen op de Wallen beland...... Echt een vreselijk verhaal, maar een verhaal wat wel verteld moet worden....
Zo romantisch als mijn winkel is, de boeken die ik graag lees zijn alles behalve romantisch. Ik hou van de ongecensureerde, waar gebeurde verhalen, inkijkjes in het leven van mensen die door omstandigheden op plekken terecht komen die je niet voor mogelijk houdt. Mensen zoals jij en ik waar het leven iets heel anders voor in petto heeft. Het leven zoals het óok kan zijn en niet alleen de mooie kant... Het zorgt voor minder snel oordelen en laat zien wat er wel is , ipv te kijken naar wat er niet is. Enfin, ik dwaal af...

Op de boot kruipen we in een hoekje en ik lees door. We hebben een hotel geboekt in Folkestone, lekker dicht bij de boot. Een klein idyllisch havenstadje anderhalf uur van de markt verwijderd. We slapen er twee nachten. Aan het einde van een inkoopdag, waar we ons geen moment rust gunnen, zijn we moe en dan kunnen we lekker nog een nachtje uitrusten alvorens terug te rijden.  
Het hotel was op een afstand al te zien.. jeetje wat groot! We parkeren de auto en lopen naar de incheckbalie. Voor het hotel staan wel 20 mensen opgewonden te kletsen en te roken.....Door het dikke rookgordijn lopen we naar binnen. Links hoor ik van alles rinkelen, bellen en piepen. Alsof je in het casino bent staan er van allerlei speelautomaten zowel voor volwassenen als kinderen. De incheckbalie is klein en de medewerker is aardig en geduldig. Overal om ons heen is een enorme bedrijvigheid. Ik word er beetje nerveus van... Ik vraag hoeveel kamers er zijn... 550 en bijna allemaal vol! Meneer legt ons uit hoe we onze weg moeten vervolgen om bij de kamer te komen. Rechtsaf, door de hal, dan links voorbij de grote bar, gangetje oversteken voorbij het restaurant en dan bent u bij de lift. Dan de lift in naar de "new build" onder de grond. Onderweg vragen we nog maar een keertje.... We lopen door diverse gangen met elk een zeer sterke automatische luchtverfrisser... alsof je van het ene toilet het andere binnen loopt. We vinden onze kamer, alleen is die aardige meneer vergeten de sleutel mee te geven. Bas gaat terug, bagage blijft bij mij en ik wacht. Wifi werkt niet..... Bas komt terug met de sleutel en we betreden onze kamer. Ik zie meteen dat de kamer niet is schoongemaakt. Vlekken en haren in de lakens, prullenbakken vol en handdoeken op de grond.... Ik wil meteen weg! Waarom heb ik me laten verleiden door de aantrekkelijke prijs....?! Bas gaat weer naar de receptie. Komt terug met een andere sleutel. Andere kant van het gebouw 5 hoog dus we gaan op zoek. Deze kamer is schoon, maar in het oude gedeelte en echt vreselijk. Het lijkt wel een gevangeniskamer. Hier gaan we niet slapen, dus weer naar de receptie. Oke, de kamer wordt schoongemaakt. We lopen het stadje in om te pinnen en als we terug komen kunnen we eindelijk uitrusten. Midden in de nacht word ik wakker van Bas zijn gevloek. Iets piept er hard om de drie seconden. Na wat speurwerk komen we erachter dat het de luchtverfrisser op de gang is…. Die zal wel leeg zijn. Hij doet zijn oordoppen in en we slapen verder. Een uur later schrik ik me helemaal een ongeluk en zit ik rechtop in mijn bed! Het brandalarm gaat af en boven ons bed begint een zwaailicht rood licht de kamer rond te draaien!! Jeetje wat een nacht, vals alarm......
De wekker gaat vroeg en we vertrekken naar de markt. We zijn in ons element en kopen prachtige Franse brocante zoals een prachtige sofa, dozen, stoffen, naturalia, een Franse poudreuze uit 1880, popjes, boutis, bustes, maar ook een mooie Victoriaanse jurk en nog veel meer. Tot onze grote verassing heeft de handelaar waar we de vorige keer (twee maanden geleden!) eendjes hadden gekocht, en vergeten, ze bewaard! Hij wist het meteen en haalde ze onder de kraam vandaan. Wauw! Echt te gek!! Wat een fijne eerlijke handelaar! Dat is echt een cadeau en we zijn helemaal blij. Eind van de dag vertrekken we weer richting ons hotel.... 
De ruimte waar de bar zich bevind is groot. Een hele grote kantine als het ware. Er staan allemaal oude sofa-achtige stoelen met voornamelijk Engelse vakantiegangers. De sfeer is gemoedelijk. De mensen zien er veelal hetzelfde uit. Gemiddelde leeftijd 65 en gekleed in makkelijk zittende broek (lees joggingbroek), sportschoenen en T shirt. Sommige vallen buiten de toon en dragen vooral veel glitter en pailletten... Veel van hen hebben een grote bierpul voor zich staan en een aantal spelen een kaartspel. Het doet me erg sterk denken aan de tv serie “Keeping up appearances”. De plafonds zijn hoog en de vloerbedekking is rood met een barok print. Ooit moet dit een prachtig hotel zijn geweest, nu ademt het de sfeer uit van vergane glorie. Zelfs de prachtige kristallen kroonluchters in het restaurant hebben hun glans verloren. Ze zijn naar alle waarschijnlijkheid al heel lang niet meer schoongemaakt, want het glas is dof en geelachtig....We eten in het "dure" (12 pond pp!!) restaurant. Het menu is hetzelfde als het goedkope restaurant alleen de ambiance is beter. In het "goedkope"(10 pond pp) restaurant kun je over de hoofden lopen en zit je op plasstick stoelen. In het dure restaurant zit je comfortabel en is genoeg ruimte... HEERLIJK! Rust, lekker eten en dat voor een prikkie. 
Een dag later vertrekt de boot om 10.00 uur. We besluiten deze echter niet te nemen en naar een antiekstad te rijden. We zijn er nu toch…..! We doen er 1,5 uur over. De verwachtingen zijn hoog.... er is echter niet meer te koop dan een prachtig poppenlijfje en wat kussens.... wat een teleurstelling... We besluiten te lunchen en terug te rijden naar de boot. Als we bij de auto aankomen zien we het witte wapperende kaartje al voor de voorruit zitten K****!!! 70 Pond! Nee hè, wat een sukkels zijn we ook... hadden we maar trouw de boot genomen.... Inmiddels is het een heel duur poppenlijfje en zijn het onbetaalbare kussens....... Even uithuilen en weer doorgaan. We checken mooi op tijd in bij de boot.
Meneer, dat is dan 55 pond extra......Nee, omboeken kan niet, u moet gewoon een nieuw ticket kopen. Met enige tegenzin betalen we het ticket. Ik neem mijn boek en al snel verdwijnen we in de ellende van een ander. Ach zo slecht hebben we het niet. Er zijn mensen die echt vreselijke dingen meemaken! Om middernacht zijn we thuis. Toch maar even de spullen lossen want morgen om 10 uur moeten we weer open! We zien de mooie brocante juweeltjes en ik zie de nieuwe pronktafel al weer ontstaan.... Heerlijk! Hier doen we het voor! Nog een wijntje en dan moe maar voldaan het bedje in.  

Winkelinrichtproces.......

Afgelopen weekend kwam mijn dochter slapen dus Bas vertrok zaterdagavond alleen op inkoop. In plaats van, na een drukke werkdag, snel een stoommaaltijd in de magnetron te zetten en hup de auto in te springen op weg naar het hotel, heb ik heerlijk uitgebreid gekookt en lekker liggen chillen voor de tv met mijn lieve dochter.

Midden in de nacht werd ik wakker, ik keek op de klok en zag dat het 5 uur was…… Jeetje dacht ik… Bas loopt nu al een uur in het donker op een koude markt! Wat een rare gedachten dat ik hier moe en heerlijk warm in mijn bedje lig… Ik dacht nog…. Ik hoop dat het droog is op de markt, draaide me om en sliep weer heerlijk in…

Om 9 uur werd ik wakker! Dat was lang geleden! Om 10 uur belde Bas me dat hij al hele mooie dingen gekocht had, maar hij verklapte niets.

Om 16.00 uur kwam hij thuis. Hij zette alle nieuwe vondsten op de grond in de winkel en riep me toen alles binnen was. Spannend!!! Wat als ik het niet mooi vind….?! Ik liep de trap af en ik spotte meteen twee fantastische consoles met engelen. Bas vertelde me dat ze uit een Franse kerk komen. Wauw!! Ik viel van de ene in de andere verbazing. Wat had hij goed ingekocht!! Ik vond echt alles, maar dan ook alles mooi! Twee prachtige Boutis, hoedendozen, een waanzinnig mooie verweerde tuinvaas, een mooie tafel, prachtig brocante kleingoed, een mooie babycape, mooie beelden en nog veel meer! Jeetje wat een goeie inkooptrip! Het was duidelijk dat deze juweeltjes snel verwerkt moesten worden om in de winkel te pronken.

Maandag, onze vrije dag…..

We hebben een behoorlijke TO DO lijst. Foto’s maken voor de website, winkel inrichten, boodschappen doen, uitgebreid koken met zijn tweetjes, praxis, kruidvat en een inkooptripje naar Duitsland waar een brocante handelaar zit die ermee stopt.

Ondanks de waslijst besluiten we uit te slapen, een ontbijtje op bed te nuttigen en met de honden te stoeien want het bed moest toch verschoond (nog een aanvulling op: TO DO).

We beginnen vervolgens met de foto’s. Voor het mooiste licht maken we die in de woonkamer…. De tafel wordt ontruimt, tegen de muur aan, luiken van beneden worden naar boven gesjouwd, spullen worden naar boven gesjouwd en dan kan de fotosessie beginnen. Bas knipt, ik noteer prijs, afmetingen etc. Na een uurtje zijn we klaar en gaan we beneden aan de slag. De nieuwe tafel moet een mooie plek in de winkel krijgen… tja daar waar ik 'm wil hebben staan, staat al een tafel…. We maken twee hele hoeken leeg om de tafels om te wisselen. Je kunt niet meer lopen en de kans dat je iets omstoot is bijna zeker, ZO VOL staat het. Omdat we geen werkruimte hebben besluiten we spullen buiten te zetten. Gezellig zegt Bas, zijn we ook meteen open. Met een vernietigende blik kijk ik hem aan… Hij weet dat ik er een grote hekel aan heb als er klanten binnen zijn terwijl de hut op z’n kop staat. Ach lieverd, zegt hij, doe effe relaxed… Hij heeft het nog niet gezegd en de eerste twee klanten staan binnen. Ik verontschuldig me voor de rommel, maar dat vinden ze juist gezellig…. De volgende klanten lopen binnen en weer twee klanten lopen binnen….. Bas kijkt me aan. Je hebt gelijk Anja, dit werkt niet. We krijgen amper de kans om de deur te sluiten, omdat er aan een stuk door klanten binnen lopen…. Zodra het kan, gaat de deur weer op slot. Oké, aan de slag!

Zodra de grote stukken weer een plekje gevonden hebben begint het inrichten. Elk stuk wordt met liefde en beleid neer gezet. Soms heeft het al vier plekken gehad voor het definitief is…. Als Bas iets toevoegt wordt het vaak weer weggehaald…. Hoe kun je dit nu HIER neer zetten vraag ik hem dan….? Hij moet er altijd om lachen. Uiteindelijk besluiten we ook nog maar even de etalage te doen. Als we op de klok kijken is het inmiddels 19.00 uur. We hebben niets gegeten en niets gedronken… Stelletje idioten dat we zijn! We spreken af tot 20 uur door te gaan en dan echt te stoppen… Om 20.30 uur zijn we klaar en tevreden. De winkel is MOOI! We besluiten een hapje te eten bij TORO bij ons op de hoek (we hebben tenslotte geen boodschappen gedaan..). Een fantastische keuken en vriendelijke bediening. Met een heerlijk wijntje zakken we in onze energie. De hele TO DO lijst blijft liggen voor morgen. Net zoals de winkel schoonmaken, webshop vullen, administratie doen etc etc…. maar dat is voor morgen. Nu zijn we blij. Blij dat hard werken beloond wordt en blij dat we mogen doen wat we het aller leukst vinden. Stad en land afreizen voor de mooiste brocante, met liefde inrichten en vervolgens weer verkopen aan mensen die er weer net zo blij van worden als wij.....!

Vakantie! Nou ja...vakantie....

Zaterdagmiddag 17.00 uur…. YES! Vakantie! Na 8 maanden non-stop werken gaan we twee weken vakantie vieren. En wat gaan we doen op vakantie…… Brocante inkopen natuurlijk! We gaan naar Parijs, Brussel en omdat het vakantie is gaan we ook naar een van de grote markten in Engeland. Van collega brocanteurs horen we dat daar ook goed Frans brocante te koop is. We nemen op elke plek net iets meer tijd dan normaal omdat het tenslotte vakantie is.

Ik ben altijd van het regelwerk (boeken van hotels, het zoeken naar markten, administratieve afhandeling etc) en Bas is van het rijden. Dus ook de trip naar Engeland neem ik voor mijn rekening. Het hotel en de overtocht is geboekt dus we gaan op weg. Om 16.00 uur vertrekt de boot dus vertrekken we tijdig. Onderweg gezellig een broodje en de stemming is opperbest. Spannend! Een nieuwe plek!

Tegen 15.15 uur arriveren we in Calais. De paspoort controle van de bestuurders voor ons duurt ellenlang. Gelukkig zijn we op tijd. Om 15.40 uur zijn we door de controle heen en bij de laatste incheck zegt mevrouw doodleuk dat we de boot gemist hebben…… Ik had niet goed gekeken, de boot vertrok namelijk om 16.30 uur…. Ik had naar de aankomsttijd gekeken ipv de vertrektijd (In Engeland is het een uur vroeger..) We zijn de eerste auto in het rijtje voor de volgende boot…..2.5 uur later! Agrrrrrrrrrhh!

Bas was not amused.. op zijn zachts gezegd….omdat hij niet boos wilde zijn (hey, iedereen maakt fouten…) draaide hij zijn stoel in slaapstand….Ik opperde nog om gezellig iets te gaan drinken, maar er was niets maar dan ook helemaal niets behalve vieze toiletten en een snoepautomaat…. Omdat ik me toch wel heel rot en schuldig voelde en enorm baalde van mezelf stelde ik voor om het boek wat ik net gekocht had voor te gaan lezen. Dat vond Bas een prima idee. Zijn stoel ging iets omhoog en ik begon te lezen in het boek van Isa Hoes “Toen ik je zag”. Bij pagina drie stroomde de tranen over mijn wangen en kon ik niet meer uit mijn woorden komen. Beide geëmotioneerd zaten we in de auto en moesten we vreselijk lachen. Vervolgens heb ik 2,5 uur gelezen en de tijd vloog om! We waren hooked! De overtocht was geen pretje. Het stormde enorm! Iedereen werd verzocht te blijven zitten.

Het was donker toen we de overkant bereikten. Al links rijdend zochten we onze weg naar het idyllische hotel (natuurlijk weer in de middle of nowhere..), maar om 20.30 uur Engelse tijd checkten we in. Eerst nog een stukje lezen, slapen en vroeg weer op.

De markt was geweldig! Het was droog terwijl de voorspellingen heel erg slecht waren. Er stonden minder handelaren, maar meer dan wij gewend waren en er was weinig publiek wat voor ons natuurlijk perfect was! Tot onze grote verbazing kwamen we “onze” Franse handelaren tegen en dat in Engeland! Na een hele dag rondstruinen hadden we een hele auto vol gekocht. Mooie 18^e eeuwse engelkandelaar, een Franse stationsklok, dozen, Franse gordijnen, luiken, 15 opgezette eendjes, prachtige ornamenten, oude sieraden en zelfs Maria beeldjes vinden we in Engeland. Natuurlijk kopen we ook wat Engelse antiek zoals een mooi cloche, dekschaaltjes en rozenstekers omdat dat een prachtige aanvulling is op onze Franse brocante. Bas haalt de auto terwijl ik nog even rondsnuffel in de overdekte hal tussen de prachtige victoriaanse kleding die helaas te duur is om te kopen. Het begint ineens te waaien en te stormen en de regen komt met bakken uit de lucht. Als Bas me 20 min later weer opzoekt is hij drijf maar dan ook drijfnat…. Ocherm! We stappen in de auto en halen onze spullen op die we bij diverse handelaren hebben laten staan en keren terug naar ons hotel. ’s Avonds belanden we in een Englisch Pup waar de ene muzikant na de andere het podium betreedt. Het is 'open mic night', beregezellig!

De volgende dag vertrekken we weer naar Nederland en de hele weg rijd Bas en lees ik. Het boek is bijna uit als we de straat in rijden en om de magie vast te houden parkeert Bas in het einde van de straat en lees ik eerst het boek uit…….. HEERLIJK!

Als we thuis zijn kunnen we het niet laten om de auto leeg te halen en alle brocante schatten in onze huiskamer uit te stallen en van te genieten totdat Bas zegt….HEY, waar zijn de eendjes??? Nee hè! Shit! Die zijn we vergeten op te halen! We balen stevig en willen eigenlijk elkaar de schuld geven…. We houden ons in, drinken een glas wijn en genieten van de spullen die we wel mee hebben genomen………

Paris!

Na een drukke decembermaand was het echt nodig om weer prachtige brocante schatten te zoeken dus op naar PARIS!  

We vertrekken in de middag om 14 uur zodat we op tijd in het hotel zijn. Een lieve vriendin neemt de honeurs waar in de winkel. Het plan is onderweg even snel te eten en weer door. We passeren een wegrestaurant waar we besluiten te stoppen en parkeren recht voor het raam, lekker dichtbij. Ik stap uit en zie mijn gouden oorring tuimelend over de grond zo in een rooster van een put verdwijnen….SHIT! Mijn eigen Mac Giver kijkt in de put en ziet het glinsterende goud liggen, haalt een zakmes uit de auto, snijd een takje van een struik, maakt er een weerhaak aan, gaat op zijn hurken zitten en begint vol goede moed te hengelen…. Telkens als de oorbel aan het haakje vastzit en bijna boven is verdwijnt die weer met net zoveel gemak in het water….. Het tafereel duurt al enige minuten en mensen in het restaurant staan inmiddels voor het raam om te kijken wat die mensen in godsnaam aan het doen zijn. Mijn man is onverstoorbaar. Hij snijd een tweede tak van de struik en probeert het op deze manier. Inmiddels zit hij met zijn dure spijkerbroek en van Bommels op zijn knieën op de grond en laat zich door niemand van de wijs brengen. Zelf ben ik allang klaar met de oorbel en opper naar binnen te gaan. Aan zijn hele houding zie ik dat dat geen optie is…. De kok komt polshoogte nemen. Het is een vrouw en ze heeft met hem te doen. Ze vraagt of ze kan helpen, maar nee, dit is een klus die hij zelf gaat klaren. De kok verdwijnt weer. Ik ga maar even naar het toilet….   Het wordt al donker. De kok besluit toch nog even naar buiten te komen. Deze keer heeft ze een zaklampje bij zich. Heel lief schijnt ze met het licht in de put. En na zo'n twintig minuten hangt de oorbel aan het haakje en triomfantelijk vist mijn lieve man hem uit de put. Een zacht gejuich van mij en de kok volgt! De schoenen zijn flink bekrast en de broek is smerig, maar dat mag de pret niet drukken. We eten en gaan weer verder. 

  

Het hotel waar we normaal slapen zat vol, dus we gaan op weg naar ons “nieuwe” hotel. Het schijnt een heerlijk hotel te zijn, maar helaas onvindbaar…. Nr 90 bestaat niet! Na wat zoeken vinden we het eindelijk. We checken in en gaan op tijd slapen. De volgende ochtend zitten we op tijd in de auto. Bas vraagt of ik misschien wil rijden…….! Ehhhh dacht het niet! Dan komen we nooit op plaats van bestemming. Het verkeer gaat van links naar rechts en met een snelheid waar het mij van duizelt…. Parijzenaren rijden als gekken. Bas manoeuvreert door Parijs alsof het Zutphen is en op tijd komen we op plaats van bestemming. Nu nog een parkeerplek…. We blijven rondjes rijden totdat we eindelijk een plekje hebben gevonden en YES ook nog dichtbij! 

  

De markt afstruinen is ZO LEUK! We vinden prachtige brocante. Schitterende lampen, halfdolls, kanten gordijnen, een prachtig schilderij van een ballerina, rozenpanelen, 19^e eeuwse  ornamenten, antieke sieraden en ga zo maar door. Het zonnetje schijnt en de sfeer is 100% Paris! De wespentaille voor €700 hebben we maar laten staan, evenals de kanten gordijnen voor €400……We zijn super tevreden met onze aankopen en keren terug naar het hotel. Omdat het vakantiegevoel nog een beetje vast te houden hebben we onszelf verwend en een extra nachtje geboekt. We gaan heerlijk uit eten in de liefdesstad en een dag later keren we tevreden naar huis terug om onze schatten liefdevol te etaleren in onze winkel.