“Wij voegen er iets aan toe”

Ik hou van mijn vak en ik voel me heerlijk tussen alle oude spullen. Met mijn nieuwe
“Atelier de Paris” ben ik zó ontzettend blij. Weer een fijne plek om te decoreren, fotograferen, events te organiseren en nog leuker, allemaal fijne mensen te ontvangen met dezelfde passie.

En toch…. steeds vaker kwam de vraag boven borrelen… Anja, wat zou je verder nog willen in je leven…?

Mijn leven is niet altijd even vlekkeloos verlopen. Diverse scheidingen en dan niet alleen relationeel, veel dierbare mensen verloren en loslaten van materie. Telkens door vallen, weer op staan. Op staan met nieuwe moed, strijdlustig en met een groot hart zonder wrok. Wat ben ik dankbaar voor al het donker in mijn leven, want ik weet het licht enorm te waarderen. En wat is het toch fijn om mensen in je buurt te hebben tijdens deze donkere dagen. Je hart te luchten en je te omringen met hun liefde.

Mijn leven met Bas is erg in balans. Hij is de liefde van mijn leven, ik doe met passie mijn “werk” en met de kinderen en de beestjes gaat alles prima. Het verlangen in mij groeit om iets te betekenen voor mensen in een donkere tijd van hun leven. Om ze bij te staan, te begeleiden en iets wezenlijks te kunnen betekenen. Je zult je nu wellicht wel afvragen wat ik ga doen….

Ik ben gisteren begonnen met de opleiding tot uitvaartverzorger. De introductiedag en de eerste lesdag waren enorm inspirerend en bevestigen mijn verlangen om dit werk te gaan doen. Ik heb er enorm veel zin in om mezelf klaar te stomen voor mijn eerste uitvaart. Ik vind het doodeng, maar ook boeiend en ik denk er veel van mezelf in kwijt te kunnen. Mijn creativiteit, mijn organisatietalent, maar vooral mijn oprechte interesse in mensen.

Terwijl ik me aan het oriënteren was voor welke opleiding ik wilde volgen stuitte ik op veel cursussen. Ik zag ook cursussen in de post mortale verzorging zoals opbaring, complexe restauraties (na een ongeluk bijv) air bruch make up en balseming. Voor mij niet interessant, maar ik dacht meteen aan Bas. Toen ik het hem liet lezen zei hij: “ Maar dat is echt iets voor mij!”. We hebben het laten bezinken, maar telkens kwam het weer ter sprake. De kogel is door de kerk en Bas begint 2 november aan de opleiding. In maart zijn we beide klaar om het werkveld in te gaan.

Zoals ik met visie Heerlyck Goed heb neergezet wil ik ook met visie ons uitvaartbedrijfje neerzetten. Ik heb een half jaar de tijd om het bedrijf vorm te geven. Als jullie het leuk vinden hou ik je af en toe op de hoogte.

Heerlyck Goed blijft bestaan! Wij kunnen en willen niet zonder onze passie, maar we voegen er iets aan toe. Iets wat ons leven verrijkt en wat ons leven een nieuwe balans geeft.

PUUR

Omdat onze winkel Parijs Boudoir gesloten is staan we meer op mooie brocante fairs. In het begin van het seizoen hebben we nogal wat pech gehad met het weer behalve in Emst. Daar was het twee dagen lang fantastisch. In Orvelte regende het twee dagen lang. In Diepenheim regende het ook en een windvlaag sloeg al mijn paspoppen (waaronder een zijde stockman kinderpaspopje) en een bankje met verfijnd kleingoed, in één klap van tafel. Bij de fair aan de A7 stond de regen en wind precies in onze kraam waardoor de helft van de tafel nat werd. Heel jammer voor de organisatie, standhouder en het publiek. Beide fairs hebben we ondanks het slechte weer toch dankzij onze vaste klanten goed verkocht en gelukkig weinig schade.

En dan zijn de voorspellingen eindelijk goed…. We staan op de fair bij Sientjes dochter.  Hoe dichter de datum van de fair naderde, zo steeg ook de voorspelde temperatuur…. Op vrijdag zou het 28 graden worden en op zaterdag maar liefst 34 graden…!! Komt de regen niet met bakken uit de lucht dan vallen de mussen van het dak van de hitte….!

Ik, die toch al een hekel aan de zon heeft, had nog weinig trek om naar een fair te gaan met deze belachelijk hoge temperaturen. Liever zou ik me voor de ventilator nestelen met een boek en wachten tot de kust weer veilig was, maar afspraak is afspraak dus we gaan!

Vrijdagochtend om 8.00 uur arriveren we. We rijden een smalle laan in, maar halverwege staan we al vast. De laan is zo smal dat er maar een auto door kan dus we moeten wachten. Bas, die ook weinig vertrouwen had in enige verkoop met dit weer was licht geïrriteerd. Wim (de organisator) loopt af en aan over de laan en laat zich niet gek maken door een stelletje ongeduldige brocanteurs. Hij coördineert zo goed als mogelijk en roept:” Komt goed!” We stappen uit en gaan de fair vast verkennen. We zeggen collega’s gedag en onderweg komen we Elly tegen, de vrouw van Wim. Ze zegt ons gedag en drukt ons twee koffie kopjes in de hand. Komt goed mensen, hier heb je een kopje en daar, bij de koffie stand, kun je de hele dag koffie halen. Betalen? Nee hoor. Van het huis!

We kunnen bij de kraam en richten binnen no time onze stand in. Het ziet er mooi uit. Ik ben tevreden. Om 10 uur komen de eerste bezoekers. Ze vinden onze stand mooi, maar begrijpen onze spullen niet echt. Waarom hebben die popjes geen hoofd? Er staat een doosje met oude theaterpopjes uit ca 1880. Mevrouw is verliefd op de popjes. Ze vind de prijs echter te hoog. Ze kosten 29,50 per stuk. Mevrouw zegt: “ Ik wil er € 23 voor geven”. Ik vraag haar hoeveel popjes ze dan wil kopen. Aan haar geschrokken gezicht kan ik opmaken dat mevrouw €23 voor het hele doosje wil betalen……. Mijn humeur gaat met sprongen achteruit. We hebben de winkel gesloten dus op de fair moet de omzet gemaakt worden… En het gaat niet alleen om de omzet, maar als je weinig verkoopt wordt je onzeker. Zijn mijn spullen wel goed genoeg??

Het is middag en de temperatuur stijgt en stijgt. Het aantal bezoekers verminderd, wat begrijpelijk is in deze temperatuur en ik besluit rustig op mijn stoel te gaan zitten. We staan naast Fred en Tineke van “Tres Belle”. Zij hebben een prachtig plekje gecreëerd onder de bomen in de schaduw. We raken aan de praat en het klikt. Ook Martin en Gerda van “Op Rozen Zitten” schuiven regelmatig aan en er volgen gesprekken over de handel (hoe kan het ook anders), maar ook over het leven. Over het verleden en toekomst, over passie en drijfveren en mijn slechte humeur verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Omdat het een tweedaagse fair is hebben we besloten in de bus te slapen op de camping. De camping blijkt echter de tuin van de buurman te zijn die hij kosteloos ter beschikking stelt. Douchen? Geen enkel probleem! Wat een gastvrijheid!

Georganiseerd als wij zijn….. hebben we geen handdoeken meegenomen en zijn we ook het hoeslaken vergeten wat om het luchtbed moet… Geen probleem zegt Fred, die 10 minuten rijden van de fair woont, ik haal het voor je op. Als hij terug komt neemt hij ook nog een kanten gordijntje mee. Voor de muggen, zegt hij dan.

Bas en ik maken een rondje over het terrein. Pas dan zien we hoe adembenemend mooi het is. De smalle paadjes tussen de bomen door, het meertje met romantische terras en de Pipo wagen verscholen tussen het groen. Bij het huis lopen prachtige grote kippen en een beauty van een haan gezamenlijk met ganzen, een kalkoen en eendjes in een prachtige weide. Aan de andere kant van het huis verbouwd Elly haar eigen groenten en fruit in een prachtige grote moestuin.

Wim loopt over het terrein, checked of alles goed gaat en deelt flesjes water uit omdat het zo heet is. Bijvullen kan bij het huis in de moestuin. Elly zie je af en toe over het terrein lopen. Je ziet direct dat dit de bewoonster is van dit idyllisch paradijs. Ze loopt met kordate pas en straalt ondanks haar romantische jurk en grote hoed van stro natuurlijk leiderschap uit. Dat blijkt ook wel als ze naar ons toe loopt en zegt: “Jullie blijven slapen vannacht?” waarop wij bevestigend antwoorden. Bas, zegt ze, als jij in de moestuin samen met JP de tuinbonen plukt dan eten jullie vanavond mee. Oke, zegt Bas en hij verdwijnt gedwee de tuin in. Als hij anderhalf uur later terug komt is hij laaiend enthousiast. Over de keuken, over de manier van samenwerken en over de gezelligheid. Iedereen draagt een steentje bij. Wim en Ellys kinderen én aangenomen kinderen met aanhang helpen allemaal mee. Een aantal standhouders steken hun handen uit de mouwen en alles gaat met een natuurlijke vanzelfsprekendheid.

Aan het einde van de dag is iedereen welkom op de borrel. Er staan flessen wijn en overheerlijke zelfgemaakte quiche klaar waar iedereen van mag nemen. Wim bespreekt de situatie omtrent het weer. Vandaag was het nl al heet, maar op zaterdag wordt het nog eens 6 graden warmer..! Unaniem wordt er besloten de tijden van de fair aan te passen. Iedereen communiceert op FB dat de fair op zaterdag geopend is van 9 tot 14 uur.

In de keuken wordt inmiddels met man en macht gewerkt. Als de meeste standhouders vertrokken zijn wordt er van de oude bistrotafeltjes een lange tafel gemaakt waar 18 mensen aan kunnen plaatsnemen. De wijn vloeit rijkelijk en het eten is fantastisch en dat alles uit eigen tuin. We eten stoofpot van konijn of runderstoofpot. Daarbij heerlijke roseval aardappeltjes en een heerlijke salade met onder andere de gedopte tuinbonen van Bas. Het zelfgemaakte brood met vruchten en noten maken het eten compleet. Het dessert bestaat uit zelfgemaakt aardbeienijs. Het is een Frans tafereel met wijn, een heerlijk maaltijd, fijne mensen en mooie gesprekken. Wat een gastvrijheid en wat een feest om hier bij te mogen zijn.

We tafelen nog wat na en kruipen dan onze bus in. De natuur is ons uitzicht met in de verte een kerkje. Dit is geen beurs draaien, dit is vakantie. Om de omzet maken we ons al lang niet meer druk. We gaan slapen en verheugen ons op de volgende dag met fijne mensen in een Frans paradijs, alleen dan in ons eigen Groningen.       

PECH

1 Mei, Dag van de arbeid. Dé dag om op inkoop te gaan. Wij vertrekken richting de Bourgogne.

Bo zorgt voor de beestenboel (2 honden, 3 katten en 4 kittens). Nadat ik haar voor de 4^e keer vraag of ze alles goed begrepen heeft roept ze geïrriteerd JA MAM! Ga nou maar! Als ik de deur sluit hoor ik nog:” love you”!

Love you 2 lieverd! Bas, die ongeduldig in de auto zit is blij dat we EINDELIJK vertrekken… Om 1 ‘s nachts zijn we in Parijs waar we overnachten.

5.30 Uur, de wekker gaat. Het eerste wat ik doe is uit het raam kijken. Shit, het regent zacht. De voorspellingen zijn slecht, maar wij zijn positief…..

Na 2,5 uur rijden zijn we op de eerste markt. Als we in het dorp aankomen denken we dat we het verkeerde adres hebben ingevoerd. Er loopt niemand, er staan geen kramen en inmiddels is het gestopt met zachtjes regenen…... Het water komt met bakken de lucht uit. We checken het adres nogmaals. Dit moet juist zijn… Maar er is helemaal niemand! Dan zien we een busje rijden met erin een typische Franse handelaar. Beetje shabby, net als de brocante…. We kijken elkaar aan en hij gooit zijn handen omhoog. Ook hij vraagt zich af waar iedereen is.

Teleurgesteld toetsen we het volgende adres in. Wederom een hele grote markt volgend de aankondigingen. Het blijft maar regenen. Op de weer-app zien we dat er een groot regen gebied recht boven de Bourgogne hangt. In de rest van Frankrijk schijnt de zon, in België is het stralend weer, maar wij, of all places, zitten in de Bourgogne……

Als we bij de markt aankomen herhaald zich het ritueel. Er is niemand te bespeuren.

Niet uit het veld te slaan rijden we van de ene naar de andere markt, maar op de drukste markt staan 10 kramen verdeeld over het hele dorp. Wij zijn inmiddels zeiknat, maar Bas geeft niet op… Hij loopt hoopvol elk kraampje af en aan het einde van de dag, na 8 uur rijden is de opbrengst een zinken emmer en 4 aardewerk kommetjes.

We rijden terug naar Parijs, kopen wijn en hapjes. nemen een warme douche en spoelen de dag van ons af. Nu is het tijd om te relaxen, morgen weer een nieuwe dag!

Echte liefde

Op 15 maart vorig jaar haalde we ons 1^e kindje op. Van ons samen dan, want Bas heeft een dochter van 20 en een zoon van 13, en ik heb een dochter van 18. Onze twee hondjes had ik al dus nog geen kinderen van ons samen….

Ik ben gek op dieren. Telkens als er een goed dierendoel op tv voorbij komt roept Bas al standaard: Nee Anja, je steunt er al 3! Dat is genoeg!

Een natuurfilm kijken lukt me niet, want de schattige beestjes waar je 10 minuten lief en leed van hebt gevolgd worden uiteindelijk opgevreten, storten een heuvel af of verdrinken in een kolkende rivier… Dat is de natuur lieverd, zegt Bas dan, maar

strontsacherijnig en met dikke ogen zit ik dan op de bank. Nee in ons huis geen natuurfilm meer.

Maar zoals ik al zei, 15 maart haalde we onze Sophie. Een prachtig blue point lynx Ragdoll poesje. De Ragdoll is de meest unieke en persoonsgerichte kat die je maar kunt bedenken. Het is een schitterende knuffelbeer, met de eigenschap van volledige overgave wanneer je ze optilt. Als een lappenpop zijn ze dan, Ragdoll is Amerikaans voor lappenpop. Ragdolls zijn de honden onder de katten. Ze zijn net als een hond enorm op hun baas gericht, ontzettend lief, apporteren speeltjes en willen altijd bij je in de buurt zijn. Ze wachten op de badmat als je aan het douchen bent, ze helpen met het bed opmaken, de was vouwen, kijken samen tv met je, zijn rustig en slopen daardoor niet je huis. En als toetje zijn ze ook nog eens prachtig om te zien met hun hemelsblauwe ogen, hun halflange zijdezachte (niet klittende vacht) en hun mooie kleur. We waren op slag, zwaar verliefd op Sophie.

Nu heb ik ook in mijn eerdere relatie zeker ruimte kunnen geven aan mijn liefde voor dieren, echter een eigen nestje… dat zat er nooit in…. Ik had geen idee hoe Bas er tegenover zou staan. Voorzichtig opperde ik een keer dat Soof niet perse gesteriliseerd hoefde te worden… Waarop Bas zei: “een eigen nestje bedoel je? hoe leuk is dat dan?! Kittens van onze lieve Sophie!!”. Ik sprong een gat in de lucht.

In november was Sophie voor het eerst krols. Ik had al heel wat speurwerk gedaan op internet en een geschikte cattery met een prachtige dekkater gevonden. Met Coby, de eigenaresse sprak ik af om Sophie tijdens de derde krolsheid te brengen. Ondertussen had ik al zoveel cattery’s bestudeerd en had ik zoveel gelezen over de Ragdolls dat ik nog enthousiaster geworden was. Wat een fantastische hobby lijkt me dat om met deze prachtige diertjes te fokken. Bas vond het allemaal leuk om te volgen, maar toen we Sophie naar de dekkater brachten had Coby een nestje waarvan nog een kitten beschikbaar was….. Wil je een cattery starten Anja? vroeg hij… misschien moeten we dan nog wat dames aanschaffen, want met een kat heb je geen cattery…. En zo kwam Sarah, een mooi seal point Ragdoll poesje bij ons wonen op 1 januari.

Ons derde poesje Lola Blue is inmiddels ook aangekocht. Dat is een heel bijzonder poesje namelijk een blue solid Ragdoll poesje. Deze kleurvariant zie je zelden met stamboom. Op 4 maart komt ze bij ons wonen.

Al deze dames hebben een werpkist nodig om te bevallen. We speurden heel internet af, maar konden niets vinden naar onze zin. De een was te klein, de ander te groot, weer een te simpel of het materiaal voldeed niet…. dus besloten we een eigen werpkist te ontwerpen en te bouwen…. Ik wilde er in ieder geval raampjes in zodat we ‘s avonds naar moeder en kittens kunnen kijken als we op de bank zitten. Dus met onze zelfgemaakte tekening op naar de bouwmarkt! Ik denk dat we 2 uur in de bouwmarkt zijn geweest….. Hoe dik moeten de platen hout zijn? Ehhh doe maar lekker stevig zegt Bas. Het moet een degelijk hok worden! Met welke latjes gaan we de ramen afwerken, welke kleur krijgt het hok, op welke balk zetten we het neer (want het hok moet van de grond staan) en zo nog een aantal vragen die we ter plekke moesten beantwoorden… Uiteindelijk liepen we met de op maat gezaagde planken de deur uit. Een godsvermogen waren we kwijt en moesten we het ook nog zelf gaan bouwen….

Enthousiast gingen we aan de slag in de vide. Een paar dagen later was de kist schilder klaar dus kon hij de woonkamer in. Toen we het hok naar boven probeerde te krijgen kwamen we er achter dat die véél te zwaar was (en degelijk….), maar erger nog hij bleef steken in onze wenteltrap! Nee hè, met geen mogelijkheid ging die naar boven. De deksel moest eraf geschroefd worden en met veel duw en trekwerk en dik het zweet op ons voorhoofd belande de kist uiteindelijk in de woonkamer. Jeetje mina wat groot! En dat in onze kleine woonkamer! Waarom hebben we dat nou niet gevisualiseerd?? En hier komt ook nog een ren omheen…. Typisch een Bas en Anja actie….!

We kijken naar het gigantische hok met zijn twee kamers en mooie ramen. Inmiddels mooi geschilderd in een roomwitte kleur. Het is geen werpkist geworden, maar een echte  beval-villa. En dat gunnen we onze dames van harte. In het weekend van 15 maart, precies een jaar nadat Sophie bij ons gekomen is bevalt ze van haar eerste nestje. De villa staat klaar en alle voorbereidingen zijn getroffen. We zien er ontzettend naar uit! Sophie is echt zwanger. De hele dag loopt ze me achterna en vraagt ze smekend om eten. Het maakt niet uit wat. Ze eet ALLES!
Onze cattery is reeds geregistreerd onder de naam Cattery Blue, de website is in de maak en de Facebookpagina is in de lucht. Wil je lief en leed volgen van Cattery Blue? Volg ons dan op https://www.facebook.com/catteryblue
Aankomend weekend weer lekker naar Parijs en voor de beestjes hebben we gelukkig altijd goeie oppas!

Een nieuwe balans

Vrijdagochtend 4 uur. Mijn twee make-up vrije dagen breken aan. Heerlijk!! Snel douchen, een boterham voor onderweg, beestjes verzorgen en hup de auto in! Paris here we come!

We doen een op en neertje, want we hebben een nieuw gezinslid thuis die ik, ondanks de goede zorgen van mijn vriendin, niet te lang alleen wil laten. Als we de trap aflopen horen we al een piepklein miauwww….. en mijn hart breekt. Morgen komen we alweer thuis! roep ik nog, alsof ze het zou begrijpen…

In de auto begin ik aan mijn blogverhaal. De afgelopen maanden waren zo druk dat het er maar niet van kwam. Een waar hoogtepunt ons event “Noel en France”. Vele weken van voorbereiding en extra inkoop, ons hele huis van kelder tot slaapkamer (lees 5 verdiepingen) in kerstsferen dompelen, guirlandes maken, 10 kerstbomen (groot en klein) optuigen, 1500 lampjes, ca 100 kaarsen in kandelaars smelten en natuurlijk sfeervol inrichten met alle brocante. Een hele klus, maar het zag er sprookjesachtig uit. De mensen die ons bezocht hebben waren lovend en zo complimenteus, dat we er verlegen van werden. Het was super fijn om de bevestiging te krijgen dat al het werk en moeite gewaardeerd werd. En nog belangrijker.. gewaardeerd door de echte liefhebbers. Het event heeft er ook voor gezorgd dat we ons winkelconcept kritisch geëvalueerd hebben.

Mijn winkel “Parijs boudoir” is namelijk een echte publiekstrekker. Ik sta vernoemd in veel toeristische blaadjes en mijn folders vinden gretig aftrek bij de toeristische info punten….. Al met het boekje in de hand bezoeken de toeristen mijn winkel en de ene ochh na de andere ochhh galmt door mijn 17^e eeuws winkelpand. Oooo Nel, kijk eens! Dat had ons moeder ook, weet je nog??? En ochhh dat doopjurkje heb ik ook nog ergens in een doos liggen…. Toch leuk om op te hangen… Een volgende passant vraagt:”mevrouw, is dit allemaal tweedehands….??” Weer een ander kijkt naar prachtige Victoriaanse schoenen uit 1880, dan op het prijskaartje, en zegt tegen haar vriendin:”nou ik ga mijn schoenen ook maar eens verkopen”! Op het moment dat ik man en vrouw met twee dezelfde rode fleece truien en rugzak binnen zie komen, weet ik meestal genoeg. De kassa blijft gesloten. Na uitgebreid de winkel bewonderd te hebben bedanken ze mij voor het kijken en nemen vervolgens buiten plaats op mijn bankje om daar hun home made boterham op te peuzelen. Natuurlijk zit er ook wel eens een echte liefhebber tussen die onze winkel “ontdekt” en super enthousiast is. Het maakt niet uit of deze persoon iets koopt of niet, maar dat zijn momenten waar ik dan weer energie van krijg. Ik hou van mensen en ik hou van een gezellig praatje, maar de verhouding raakte een beetje zoek…. Meer en meer voelde ik me een museum zonder entreegeld.

Het is ook wel begrijpelijk. Toen we de winkel begonnen hadden we voor ieder wat wils. Door het scheiden van de winkels en door het ontwikkelen van mijn duidelijk eigen smaak is het een winkel geworden voor de fijnproever en eigenlijk vind ik dat ook het aller-leukst. De andere winkel is toegankelijker en daar is voor iedereen die van oude spullen houd wel iets leuks te vinden. Bas en ik hadden al vaker gesproken over aangepaste openingstijden, maar de stap durfde we niet echt te zetten. Ons structurele tijdgebrek heeft er echter voor gezorgd dat we het besluit aan het begin van dit jaar toch namen.

De laatste week van volledige opening kwam er keurige man en vrouw mijn winkel binnen. Bas was een lamp op aan het hangen en ik was nog bezig met de laatste opruim dingen van ons kerstevent. Het stel was zo rond de 60 jaar, keurig gekleed. Hij in corduroy broek, driekwart suède jasje met hoed en zij in een wollen mantelpakje met bijpassend vilten hoedje. Zo een die je op de golfbaan draagt. Ze waren nog geen meter binnen toen ze de imposante boezemwand zagen en op slag verliefd werden. Een boezemwand is een 18^e eeuwse lambrisering, maar dan voor een landhuis. Drie meter hoog, anderhalve meter breed, handgestoken en handbeschilderd van een kwaliteit zoals je die niet vaak ziet. Ze hadden duidelijk een goede smaak……

Na een paar minuten voegde ik me bij het stel en nam de complimenten over het stuk in ontvangst. Ze vroegen ze naar de prijs…..  toen ik die genoemd had was het vervolgens 30 sec stil. De man brak het ijs en zei: “ach Claire, die kunnen wij toch niet plaatsen”. Waarop zij antwoordde:”nou ja, niet alleen de grootte, maar dit is TOTAAL  niet passend”. Ze zei het op zo’n toon dat ik vroeg wat ze daarmee bedoelde. Hooghartig keek ze me aan en zei, mevrouw de PRIJS is alles behalve passend. Zelfs 1/3 van de prijs is niet passend. Ooo antwoordde ik, en u heeft er verstand van? Het bleef net iets te lang stil en daarna volgde er een niet overtuigende ja…. Nou mevrouw, mijn man is antiquair/veilingmeester en ik kan u verzekeren dat deze prijs zeer passend is! Mijn bloed was inmiddels geen 37 graden, maar liep al aardig op naar 50 graden. Waar haalde ze het lef vandaan om ons als bedriegers te bestempelen?! Toch hield ze vast aan haar standpunt waarop ik haar vroeg mij alle bijzondere 18^e eeuwse boezemwanden te leveren die zij tegen zou komen en dat ik haar zelfs het dubbele zou betalen. Meneer werd steeds stiller en voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Toen ik haar vertelde wat we er allemaal voor moesten doen om een mooie collectie bij elkaar te krijgen en hoeveel uren werk en reizen erin gingen zitten kreeg ik een brok in mijn keel. Deze mevrouw had duidelijk een gevoelige snaar geraakt…. Ze zag het en zei dat ook ZIJ heel veel werkte en dat ik het me niet persoonlijk moest aantrekken. We leven tenslotte in een vrij land waarin iedereen kan zeggen wat hij of zij wil…… Ik heb haar ondanks mijn brok in de keel haarfijn uitgelegd dat er een groot verschil is in je mening geven en iemand beledigen. Je mag zeker iets te duur vinden en je mag zeker iets niet passend vinden voor je eigen portemonnee, maar te impliceren dat ik je oplicht?? Mijn bloed kookte inmiddels. Mevrouw u beledigd mij. Dat is niet de bedoeling…. Nee, dat zal best, maar u beledigd mij ten zeerst! Nogmaals, u neemt het te persoonlijk….

Toen was de maat vol, de emmer liep over of ze had te lang op het treiterknopje gedrukt, maar ik rechte mijn rug, keek haar strak aan en zei met ferme toon: “En ik wens u nog een fijne dag”! Ik stond recht voor het stel en het enige wat ze nog konden doen is rechtsomkeert maken en nooit meer terug komen….. Toen ze wegwaren keek Bas me verbaasd aan…. Anja? Jij??? Deze kant had hij van mij nog niet gezien…..

Ik ben niet trots op het voorval, maar het zet onze beslissing wel kracht bij. Wij zijn open van donderdag t/m zaterdag. Voor mijn klanten en geïnteresseerde ben ik ook op zondag, maandag, dinsdag en woensdag op afspraak geopend. Dus heb je zin om naar Zutphen te komen, schroom niet om te bellen, de koffie staat klaar!
De andere winkel blijft open van dinsdag t/m zaterdag. De eerste dagen van de week kan ik mijn focus richten op de webshop, ons boek, de blog en op de andere winkel. Verder gaan we meer gerichte events organiseren. Zo komt alles weer wat beter in balans.

Ons eerst volgende event is met Pasen. Dus zet het alvast in je agenda! Vrijdag 3 april (Goede Vrijdag), zaterdag 4 april en maandag 6 april (tweede Paasdag). Verdere info volgt snel!

Ondertussen schrijf ik het laatste stukje blog op de terugweg. We hebben in twee dagen 1700 km gereden (op vrijdag eerst naar de Bourgogne) en vandaag een hele volle dag Parijs. We zijn moe aan het worden. Vooral als ik aan het schrijven ben en Bas niets te kletsen heeft dan wordt het zwaar… we moeten nog 3 uur rijden als Bas vraagt, wil je alsjeblief stoppen met schrijven en een mooi muziekje op zetten? O, er zit nog een cd in. Door de boxen klinkt de klassieke Canon van Johan Pachelble. De volumeknop gaat ineens omhoog en Bas begint luidkeels en met zware stem mee te zingen…… nou ja, in hoeverre je mee kunt zingen met de viool…..en andere klassieke instrumenten. Lieverd wil je alsjeblief niet mee zingen, vraag ik voorzichtig….. Enigszins teleurgesteld begint hij dan wild met zijn armen te zwaaien en vol passie dirigeert hij het orkest alsof hij de finalist is bij het programma Maestro! Ik lig helemaal in een deuk. Na de hele cd geluisterd te hebben ga ik op zoek naar Bløf, maar ik vind een cd van André Hazes. In een keer zijn we terug in de tachtiger jaren en zingen we “in een discotheek” en “een beetje verliefd”. Als cd nr 3 (toch maar Bløf) afgelopen is staan we voor ons huis. De tijd is omgevlogen. Het is 12 uur ‘s nachts. Het kleingoed wordt nog gelost en dan snel naar de beestjes! Nog even met de voetjes op de bank, beestjes om ons heen en met een heerlijk glaasje wijn zakken in onze energie..