Wat een Drama!

Woensdagavond 19.30 uur. Samen stap ik met Pascale in onze bus en rijden we naar België waar we om 22 uur de bus instappen die ons naar de grote antiekmarkt brengt in Engeland. Normaal gaan Bas en ik samen, maar met twee winkels moeten we onze krachten verdelen en ook alleen op inkoop. Ik verheug me en heb enorm veel zin om mooie (Franse) juweeltjes te vinden. Pascale gaat mee en maakt foto’s. Gezellig!

Hoewel ik voornamelijk vrouwen op de bus verwacht is de verhouding man/vrouw gelijk. Ik ontmoet leuke mensen en klets wat, draai me in mijn dekentje en val in een lekkere lichte slaap. Als we voor Calais nog mensen oppikken merk ik dat de bus met schakelen een tandenknarsend geluid maakt en slaat de bus een paar keer af….. Hmmm vreemd… De tunnel merk ik niets van. Ik slaap. Als we de tunnel uitrijden word ik wakker van het geluid dat steeds heftiger klinkt als de chauffeur schakelt. Om de 10 meter slaat de bus af en na de laatste 10 meter staan we stil…. Het is 3.30 uur ’s nachts….We staan een tijdje stil en het valt me op dat niemand iets vraagt…. niemand iets zegt… terwijl we toch op een druk punt stil staan waar de vrachtwagens ons met hoge snelheid passeren. Ook ik hou me stil, maar begin me vanbinnen op te winden. Het is mijn eerste keer op deze bus… heb geen zin om stampij te maken… Uiteindelijk na ongeveer een half uur krijgen we te horen dat de bus echt niet meer verder kan en dat we gestrand zijn. Ik hoop op, en verwacht een oplossing die ons nog naar de antiekmarkt brengt, maar als na een dik uur medegedeeld wordt dat dat er niet in zit wordt iedereen goed wakker en met name de Nederlanders laten dat niet geheel over hun kant gaan….! De ene na de andere oplossing wordt bedacht, maar de busmaatschappij is gelaten en zegt dat er geen andere optie is dan terug keren. We zijn boos, teleurgesteld en ergens houden we een sprankje hoop. We zijn al in Engeland het kan toch niet waar zijn dat we de markt niet kunnen bereiken??! De reisleider is rustig en luistert naar de oplossingen, verzoeken en naar de uiteindelijk verhitte reizigers, maar zijn plan staat vast. We gaan terug. Het wordt licht buiten en de minuten tikken voorbij…. Het kan nog steeds…. Wat kunnen we doen? We willen naar de markt! Mensen hebben van alles geregeld. Oppas, personeel, dag verlof enz enz. Dit is zuur!

Ik was zoals in mijn aard zit redelijk onvoorbereid op pad gegaan. Zag ik iedereen met bananendozen, koelboxen, tassen vol eten en drinken… ik had…. Een bakje kaasblokjes en een zak chip die toen ik eraan wilde beginnen ongezouten bleek….. Ook had ik mijn tassen vergeten, geen dozen en geen jas…. én geen drinken. Ik had gedacht dat we onderweg wel een keer zouden stoppen voor een plaspauze en daar zou ik dan nog kopen waar ik behoefte aan had, maar deze bus reed non stop want er was een toilet aan boord….

Het toilet was echter een volgend probleempje. Hij zat namelijk vol en bij nog een plasbeurt zou het overlopen. Gadverdamme! Toch moesten mensen naar het toilet. De chauffeur ging uiteindelijk met grof geschut het toilet legen. Hehe eindelijk weer naar het toilet dachten we, maar de geur die vrijgekomen was door het legen van het toilet was werkelijk om te kokhalzen. Als er al een durfal in de piepkleine ruimte binnen was dan zat iedereen met de dekens voor de neus omdat de misselijkmakende geur de bus binnenstroomde bij het openen en sluiten van de deur.

Hoe later het werd, hoe gevaarlijker het punt werd waar we gestrand waren. Vrachtauto’s hadden niet in de gaten dat we stil stonden op die strook en schoten op het laatste moment rakelings de andere baan op. Dit werd echt te gek! Een man trok de stoute schoenen aan en riep de reisleider tot verantwoording. De politie moest gebeld worden! Het gesprek eindigde met:”als je vind dat de politie gebeld moet worden dan doe je dat maar zelf!”. Nou ja! Hij kwam terug met die mededeling en zei, tja, mijn Engels is echt niet goed genoeg, waarop de omstanders in koor hetzelfde zeiden…. Ik zei niets.. Toen hij vroeg:”spreekt niemand van ons voldoende Engels?” dacht ik…shit! Na twee jaar in Amerika gewoond te hebben…. Ik doe het wel…. Ik belde de politie en na een uur nog maar een keer. Anderhalf uur later kwamen ze ter plaatse. Ze waren nota bene boos! Hier mochten we absoluut niet staan en zeker de bus niet verlaten! Dat was VEEL te gevaarlijk! Krijg nou wat….

De politie zette alles af met borden, linten en paaltjes. De chauffeur had inmiddels bericht dat hulp onderweg was (het was nu 9 uur ‘ochtends). Taxibusjes zouden ons binnen 10 min weg halen. Een uur later bleek dat op dat stukje niemand kon komen behalve als je vanuit Frankrijk door de tunnel kwam… agrrrrrrrrr. Om 10 uur hoorde we dat er een bus vanuit België zou komen om ons op te halen… alleen waren er geen plekken meer op de trein.. Dat werd 15.00 uur s‘middags! Jeetje mina! Nog eens 5 uur in de bus zitten! Toch keerde na die mededeling de rust weer. Mensen krulde op en gingen slapen. Tja, wat moet je anders doen?

En toen een kleine meevaller. De bus arriveerde om 14 uur. We hadden maar 11 uur stilgestaan…. We reden naar de boot en konden zowat meteen doorrijden. Na 18 uur in een bus vastgezeten te hebben konden we onze benen strekken, iets eten en naar het toilet. Halleluja! De maatschappij trakteerde op het etentje. Toch aardig. Helaas was de zee wild en ging de boot flink op en neer. Na het eten viel dat bij vele niet helemaal lekker…. Toen weer in de bus en vervolgens in onze eigen bus naar huis waar we 26 uur later, zonder markt om middernacht aankwamen…. Nou zei Pascale, als je nog eens iets leuks weet, dan bel je me maar! Met een knipoog natuurlijk.
Over 10 dagen ga ik weer… met dezelfde bus…. Hopen dat het dan wat voorspoediger gaat!