Een nieuwe balans

Vrijdagochtend 4 uur. Mijn twee make-up vrije dagen breken aan. Heerlijk!! Snel douchen, een boterham voor onderweg, beestjes verzorgen en hup de auto in! Paris here we come!

We doen een op en neertje, want we hebben een nieuw gezinslid thuis die ik, ondanks de goede zorgen van mijn vriendin, niet te lang alleen wil laten. Als we de trap aflopen horen we al een piepklein miauwww….. en mijn hart breekt. Morgen komen we alweer thuis! roep ik nog, alsof ze het zou begrijpen…

In de auto begin ik aan mijn blogverhaal. De afgelopen maanden waren zo druk dat het er maar niet van kwam. Een waar hoogtepunt ons event “Noel en France”. Vele weken van voorbereiding en extra inkoop, ons hele huis van kelder tot slaapkamer (lees 5 verdiepingen) in kerstsferen dompelen, guirlandes maken, 10 kerstbomen (groot en klein) optuigen, 1500 lampjes, ca 100 kaarsen in kandelaars smelten en natuurlijk sfeervol inrichten met alle brocante. Een hele klus, maar het zag er sprookjesachtig uit. De mensen die ons bezocht hebben waren lovend en zo complimenteus, dat we er verlegen van werden. Het was super fijn om de bevestiging te krijgen dat al het werk en moeite gewaardeerd werd. En nog belangrijker.. gewaardeerd door de echte liefhebbers. Het event heeft er ook voor gezorgd dat we ons winkelconcept kritisch geëvalueerd hebben.

Mijn winkel “Parijs boudoir” is namelijk een echte publiekstrekker. Ik sta vernoemd in veel toeristische blaadjes en mijn folders vinden gretig aftrek bij de toeristische info punten….. Al met het boekje in de hand bezoeken de toeristen mijn winkel en de ene ochh na de andere ochhh galmt door mijn 17^e eeuws winkelpand. Oooo Nel, kijk eens! Dat had ons moeder ook, weet je nog??? En ochhh dat doopjurkje heb ik ook nog ergens in een doos liggen…. Toch leuk om op te hangen… Een volgende passant vraagt:”mevrouw, is dit allemaal tweedehands….??” Weer een ander kijkt naar prachtige Victoriaanse schoenen uit 1880, dan op het prijskaartje, en zegt tegen haar vriendin:”nou ik ga mijn schoenen ook maar eens verkopen”! Op het moment dat ik man en vrouw met twee dezelfde rode fleece truien en rugzak binnen zie komen, weet ik meestal genoeg. De kassa blijft gesloten. Na uitgebreid de winkel bewonderd te hebben bedanken ze mij voor het kijken en nemen vervolgens buiten plaats op mijn bankje om daar hun home made boterham op te peuzelen. Natuurlijk zit er ook wel eens een echte liefhebber tussen die onze winkel “ontdekt” en super enthousiast is. Het maakt niet uit of deze persoon iets koopt of niet, maar dat zijn momenten waar ik dan weer energie van krijg. Ik hou van mensen en ik hou van een gezellig praatje, maar de verhouding raakte een beetje zoek…. Meer en meer voelde ik me een museum zonder entreegeld.

Het is ook wel begrijpelijk. Toen we de winkel begonnen hadden we voor ieder wat wils. Door het scheiden van de winkels en door het ontwikkelen van mijn duidelijk eigen smaak is het een winkel geworden voor de fijnproever en eigenlijk vind ik dat ook het aller-leukst. De andere winkel is toegankelijker en daar is voor iedereen die van oude spullen houd wel iets leuks te vinden. Bas en ik hadden al vaker gesproken over aangepaste openingstijden, maar de stap durfde we niet echt te zetten. Ons structurele tijdgebrek heeft er echter voor gezorgd dat we het besluit aan het begin van dit jaar toch namen.

De laatste week van volledige opening kwam er keurige man en vrouw mijn winkel binnen. Bas was een lamp op aan het hangen en ik was nog bezig met de laatste opruim dingen van ons kerstevent. Het stel was zo rond de 60 jaar, keurig gekleed. Hij in corduroy broek, driekwart suède jasje met hoed en zij in een wollen mantelpakje met bijpassend vilten hoedje. Zo een die je op de golfbaan draagt. Ze waren nog geen meter binnen toen ze de imposante boezemwand zagen en op slag verliefd werden. Een boezemwand is een 18^e eeuwse lambrisering, maar dan voor een landhuis. Drie meter hoog, anderhalve meter breed, handgestoken en handbeschilderd van een kwaliteit zoals je die niet vaak ziet. Ze hadden duidelijk een goede smaak……

Na een paar minuten voegde ik me bij het stel en nam de complimenten over het stuk in ontvangst. Ze vroegen ze naar de prijs…..  toen ik die genoemd had was het vervolgens 30 sec stil. De man brak het ijs en zei: “ach Claire, die kunnen wij toch niet plaatsen”. Waarop zij antwoordde:”nou ja, niet alleen de grootte, maar dit is TOTAAL  niet passend”. Ze zei het op zo’n toon dat ik vroeg wat ze daarmee bedoelde. Hooghartig keek ze me aan en zei, mevrouw de PRIJS is alles behalve passend. Zelfs 1/3 van de prijs is niet passend. Ooo antwoordde ik, en u heeft er verstand van? Het bleef net iets te lang stil en daarna volgde er een niet overtuigende ja…. Nou mevrouw, mijn man is antiquair/veilingmeester en ik kan u verzekeren dat deze prijs zeer passend is! Mijn bloed was inmiddels geen 37 graden, maar liep al aardig op naar 50 graden. Waar haalde ze het lef vandaan om ons als bedriegers te bestempelen?! Toch hield ze vast aan haar standpunt waarop ik haar vroeg mij alle bijzondere 18^e eeuwse boezemwanden te leveren die zij tegen zou komen en dat ik haar zelfs het dubbele zou betalen. Meneer werd steeds stiller en voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Toen ik haar vertelde wat we er allemaal voor moesten doen om een mooie collectie bij elkaar te krijgen en hoeveel uren werk en reizen erin gingen zitten kreeg ik een brok in mijn keel. Deze mevrouw had duidelijk een gevoelige snaar geraakt…. Ze zag het en zei dat ook ZIJ heel veel werkte en dat ik het me niet persoonlijk moest aantrekken. We leven tenslotte in een vrij land waarin iedereen kan zeggen wat hij of zij wil…… Ik heb haar ondanks mijn brok in de keel haarfijn uitgelegd dat er een groot verschil is in je mening geven en iemand beledigen. Je mag zeker iets te duur vinden en je mag zeker iets niet passend vinden voor je eigen portemonnee, maar te impliceren dat ik je oplicht?? Mijn bloed kookte inmiddels. Mevrouw u beledigd mij. Dat is niet de bedoeling…. Nee, dat zal best, maar u beledigd mij ten zeerst! Nogmaals, u neemt het te persoonlijk….

Toen was de maat vol, de emmer liep over of ze had te lang op het treiterknopje gedrukt, maar ik rechte mijn rug, keek haar strak aan en zei met ferme toon: “En ik wens u nog een fijne dag”! Ik stond recht voor het stel en het enige wat ze nog konden doen is rechtsomkeert maken en nooit meer terug komen….. Toen ze wegwaren keek Bas me verbaasd aan…. Anja? Jij??? Deze kant had hij van mij nog niet gezien…..

Ik ben niet trots op het voorval, maar het zet onze beslissing wel kracht bij. Wij zijn open van donderdag t/m zaterdag. Voor mijn klanten en geïnteresseerde ben ik ook op zondag, maandag, dinsdag en woensdag op afspraak geopend. Dus heb je zin om naar Zutphen te komen, schroom niet om te bellen, de koffie staat klaar!
De andere winkel blijft open van dinsdag t/m zaterdag. De eerste dagen van de week kan ik mijn focus richten op de webshop, ons boek, de blog en op de andere winkel. Verder gaan we meer gerichte events organiseren. Zo komt alles weer wat beter in balans.

Ons eerst volgende event is met Pasen. Dus zet het alvast in je agenda! Vrijdag 3 april (Goede Vrijdag), zaterdag 4 april en maandag 6 april (tweede Paasdag). Verdere info volgt snel!

Ondertussen schrijf ik het laatste stukje blog op de terugweg. We hebben in twee dagen 1700 km gereden (op vrijdag eerst naar de Bourgogne) en vandaag een hele volle dag Parijs. We zijn moe aan het worden. Vooral als ik aan het schrijven ben en Bas niets te kletsen heeft dan wordt het zwaar… we moeten nog 3 uur rijden als Bas vraagt, wil je alsjeblief stoppen met schrijven en een mooi muziekje op zetten? O, er zit nog een cd in. Door de boxen klinkt de klassieke Canon van Johan Pachelble. De volumeknop gaat ineens omhoog en Bas begint luidkeels en met zware stem mee te zingen…… nou ja, in hoeverre je mee kunt zingen met de viool…..en andere klassieke instrumenten. Lieverd wil je alsjeblief niet mee zingen, vraag ik voorzichtig….. Enigszins teleurgesteld begint hij dan wild met zijn armen te zwaaien en vol passie dirigeert hij het orkest alsof hij de finalist is bij het programma Maestro! Ik lig helemaal in een deuk. Na de hele cd geluisterd te hebben ga ik op zoek naar Bløf, maar ik vind een cd van André Hazes. In een keer zijn we terug in de tachtiger jaren en zingen we “in een discotheek” en “een beetje verliefd”. Als cd nr 3 (toch maar Bløf) afgelopen is staan we voor ons huis. De tijd is omgevlogen. Het is 12 uur ‘s nachts. Het kleingoed wordt nog gelost en dan snel naar de beestjes! Nog even met de voetjes op de bank, beestjes om ons heen en met een heerlijk glaasje wijn zakken in onze energie..