Dagboek van een brocanteur

Vrijdag
Op de planning staat: vertrek om 12.00 uur… mijn dochter Bo staat al klaar om de winkel over te nemen als er een onverzorgde man de winkel binnen komt. Mijn intuïtie zegt opletten! Mijn hart zegt, doe normaal en oordeel niet. De man maakt een praatje en kijkt wat rond in de winkel. Misschien moet ik extra opletten, maar dat doe ik niet. Als hij vraagt wat er boven nog te zien is zeg ik: ‘Niet veel, meneer!’ en ontmoedig het naar boven gaan. Hij twijfelt en zegt: ‘Ik ga even kijken, ik ben er nu toch.’ Ik vind het niet prettig dat hij naar boven gaat, het voelt niet goed…. Als hij boven op de vide rondloopt hoor ik de koffielepeltjes rinkelen. Die zijn niet te koop, maar ik zeg niets. Wanneer ik op het punt sta naar boven te lopen komt meneer naar beneden en verlaat de winkel. Ik ben klaar voor vertrek. Bas is de auto halen en komt nog even naar binnen om Bo gedag te zeggen. Ik vertel hem van de man die in de winkel was en over het rammelen van de koffielepeltjes… Hij zegt Anja! Er zitten zilveren lepeltjes bij! Verhit loopt hij naar boven en ja hoor…. Het bakje is half leeg… alle zilveren lepeltjes zijn weg. Maar erger nog, hij heeft twee sigaren gestolen uit een doosje wat hij een dag van tevoren cadeau had gekregen van Bo. Ziek waren we ervan. Bas rende de stad nog in om te kijken of hij iemand met het door mij opgegeven signalement kon herkennen (man met trainingsbroek en stoppelbaard), maar toen hij terug kwam zei hij; Anja, ik kan slechts iedereen met een trainingsbroek op zijn bek slaan….?!

We gingen op pad en waren ondersteboven van het voorval… Waarom luister ik niet naar mijn intuïtie? Waarom doet iemand zoiets? Wat een klootzak! Na een half uur zei ik tegen Bas: ‘We laten de sfeer niet door hem bederven. Loslaten schat!’ Gelukkig lukt dat en zitten we in no time gezellig te kletsen.

De reis gaat echter niet voorspoedig. We belanden van de ene file in de andere en Bas besluit een “snellere” weg te nemen. We rijden door de Liefkenstunnel (wat eerder heel goed bevallen is), maar waarschijnlijk missen we door ons geklets een cruciale afslag want we rijden van dorpje naar dorpje en voor ons gevoel rijden we rondjes. Ook de navigatie is de kluts kwijt….

Om 22 uur bereiken we uiteindelijk ons vertrouwde hotel. We hebben de laptop meegenomen en dvd’s en besluiten toch nog een film te kijken. Ook dat ging niet vanzelf. Ik moest iets downloaden om de dvd af te kunnen spelen en met een telkens wegvallende Wi-Fi verbinding duurde dit wel even. Uiteindelijk lukt het en kunnen we film kijken. Als de film afgelopen is ben ik doodmoe. Als blijkt dat het al over 1 is schrikken we ons kapot. Slapen! Morgen vroeg op.

Zaterdag

Vroeg op en zonder ontbijt naar de eerste markt. Bas koopt zoals altijd “deux expresso à emporter” (om mee te nemen), want er is geen tijd te verliezen…. We kopen goed in en verlaten tevreden de eerste markt van deze inkoopreis. Als we door het drukke verkeer rijden zien we talloze “huizen”, lees: tentjes van dakloze in de berm staan. Een schrijnend gezicht. Zeker met de winter die in aantocht is. Ik motiveer Bas ook altijd iedere zwerver geld te geven. Daar wordt hij wel eens gek van en zegt dan: Ja Anja, nu is het wel oké voor vandaag…. Sommige “zwervers” zijn echter ook bereid om iets voor geld te doen…. Zo staan we voor een stoplicht en springen er ineens drie jongens op onze auto. Twee op de voorruit en een aan de bestuurders kant. Ze lappen zonder te vragen vliegensvlug de ramen en vragen dan om geld. Je voelt je echt besprongen en beduusd van de snelheid en agressie waarmee dit gepaard gaat. Als ze klaar zijn komt een vierde man geld ophalen. Eigenlijk wil je het raam niet openen, maar we doen het toch. Bas geeft de 2 euro waar ze om vragen en meteen horen we een tik. De man zegt dat geld tussen de ramen gevallen is, maar Bas gelooft het niet waarop ik herhaal, het geld is gevallen Bas! Met tegenzin geeft Bas weer twee euro en als we wegrijden beseffen we dat we zijn opgelicht…. Grrrrrrr dit is de 2^e keer! Gelukkig zijn het maar 4 euro…..

De rest van de dag kopen we op diverse markten nog wat mooie spullen en gaan heerlijk op tijd naar ons hotel.

Zondag
Op tijd op de eerste markt. Er is al enorm veel bedrijvigheid en de markt is enorm lang. We krijgen een kriebel in de buik en willen de auto uit, maar eerst nog parkeren…. Drama! Uiteindelijk staat de auto en springen we de auto uit (althans Bas springt). We lopen met hoge verwachtingen de markt op, want we zien, in tegenstelling tot veel andere markten, uitsluitend oude spullen. Na 300 meter gelopen te hebben kijk ik Bas aan en zeg ik: hoe is het mogelijk dat er op een markt als deze niets te koop is?? Zoveel spullen en niets wat wij mooi vinden! We zijn kritisch, maar het is ook een feit dat mooie spullen niet voor het oprapen liggen. We kopen uitsluitend spullen waar we zelf achter staan en die we zelf ook echt mooi vinden. Met drie dingen verlaten we de markt… op naar de volgende. In tegenstelling tot de vorige markt is dit alleen maar troep. Ik ben 5 minuten op de markt en wil eigenlijk alleen maar weg. Onvermoeibare Bas wil echter de hele markt (en het is er een met meer dan 300 kramen!) afstruinen want je weet maar nooit… Mijn humeur gaat met sprongen achteruit en Bas blijft maar positief. Ik word kriegel van de mensenmassa en ga op straat lopen in plaats van op de stoep. Dan ineens steekt Bas twee poppen de lucht in! Mooie zachte kleuren en zo te zien prachtige sofadolls. Hij glundert en als hij zich door de massa heeft gewurmd overhandigd hij mij de schatten…. Ik neem ze aan… bekijk ze in 2 seconde en zeg: ‘Lieverd, dit meen je niet, Ze zijn afzichtelijk! Het zijn twee monsters!’ Bas kijkt door mijn ogen en stamelt.. ‘Ehhh ja… zo erg is het toch niet? Vind je ze echt niet mooi? Ze waren niet duur hoor…’ ‘Al kosten ze niets lieverd. Deze komen niet in mijn winkel.’ ‘Maar wat moeten we er dan mee?’ ‘Maakt mij niet uit, maar verkopen gaan we ze niet.’ Ik zie aan hem dat hij het met mij eens is en ik zeg tegen hem… Hou jij je nu maar bij 18^e eeuwse stukken en laat de poppen en sofadolls maar aan mij over. We liggen in een deuk en eindelijk mag ik weg hier!

Na nog een paar adressen en mooie vondsten houden wij het voor vandaag voor gezien en vertrekken we richting ons volgende hotel op twee uurtjes rijden. De volgende markt die we gaan bezoeken is pas op dinsdag dus we zijn vrij. Dat is lang geleden….! Ik heb daarom een extra leuk hotel geboekt voor twee nachten, Een verassing voor Bas. Als we het piepkleine centrum inrijden krijg ik het benauwd als de navigatie het niet kan vinden en de straten zo smal zijn dat we er amper kunnen rijden met de bus…. Dan zie ik het bordje van ons hotel. ‘Jeetje mina wat romantisch!!’ Het hotel ligt aan de voet van een basiliek en het stadje en het hotel is stokoud. Als meneer ons naar de kamer brengt valt Bas zijn mond open. Anja! Wat kost dit wel niet??? ‘Doe maar rustig schat’ zeg ik. ‘Het was een super mooie aanbieding.’ De kamer is zwart-wit en in het midden staat een joekel van een rond bed. De oude houten vloeren zijn zwart geverfd en hier en daar staan mooie retro spullen. De regendouche, het aparte zitje en de gordijnen zijn prachtig, maar het uitzicht is adembenemend. Het is de mooiste basiliek die ik ooit heb gezien. Hier gaan we ons zeker vermaken!

Maandag
Vrije dag! We bezoeken de basiliek en zijn er zeker anderhalf uur. Op elk plekje van de kerk snuiven we de sfeer op en verwonderen wij ons van de schoonheid, de sereenheid, de oudheid en de prachtige beelden. Ik steek drie kaarsjes op om mijn ouders en zus te herdenken en nog een kaarsje voor iedereen die ik lief heb. De rest van de dag drinken we koffie op terrasjes, eten we in gezellige bistro’s en relaxen we in het hotel. Voor de etalage van een antiekwinkel (we kunnen het toch niet laten) vergapen we ons aan een werkelijk prachtig portret van een meisje. Helaas… hij is gesloten.

Dinsdag

Yes, na anderhalve dag rust staan we toch weer te popelen om aan het werk te gaan. We verlaten de markt tevreden. We hebben mooie dingen kunnen kopen! Het portretje laat ons niet los dus we rijden (tegen beter weten in) terug naar de antiekzaak. We gaan regelrecht op ons doel af, maar helaas…. Mille neuf cents…..oftewel 1900 euro…… Het is het waard, maar helaas enigszins boven ons budget..!
Nu weer een eindje rijden voor ons laatste hotel. Omdat de afgelopen twee nachten wat luxer waren, nu een goedkoop hotelletje… De navigatie zegt dat we er om 17.30 uur zijn, het hotel is echter niet te vinden. We rijden rondjes op een industrieterrein en Bas is het uiteindelijk helemaal zat. Ik zeg dat ik tot 18.00 uur kosteloos kan annuleren. Doe maar zegt Bas, we zoeken wel een ander hotel. Ik annuleer en ga zoeken…. SHIT! Alles is vol! Alleen nog hotels van meer dan 100 per nacht! Jeetje Mina, zal ik dan toch dat ene hotel boeken? ‘We vinden het wel’ zeg ik. Zo gezegd zo gedaan… Alleen betaal ik nu 10 euro meer voor dezelfde kamer, balen! We vinden het hotel en checken in. Hmmm dit is wel heel karig. De receptionist zit te bellen. Na 5 minuten zit hij nog steeds te bellen. Overduidelijk een probleem…. Als hij ons te woord staat blijkt dat de geannuleerde kamer meteen geboekt is door iemand anders en dat er geen kamers meer zijn. Ik heb echter een bevestiging en ben niet van plan om te vertrekken…. Uiteindelijk heeft hij een kamer voor ons…. Waren we maar gewoon vertrokken…. De kamer was een regelrechte ramp. Het bed piepklein en geen meubilair. De bedsprei was vuurrood net als de gordijnen en de vloerbedekking donkerrood. Een echte pornokamer, De badkamer was geheel van plastic. Het stonk er verschrikkelijk en binnen een uur kreeg ik een allergie aanval… Was het maar vast morgenvroeg….

Woensdag

De laatste markt van deze reis. We kopen mooie bijzondere stukken. Stukken die ik allemaal zelf zou willen houden, maar dat kan helaas niet. Na een paar uur lopen brengt Bas alvast spullen naar de auto. We spreken af bij een bepaalde stand. Ik loop nog over de markt en mijn oog valt op een heel mooi stuk. Als ik ervoor sta denk ik, wauw! Wat is DIE mooi, Het is een putti. Een 17^e eeuwse putti en de mooiste die ik ooit gezien heb. De kleur en het patina zijn verbluffend en zijn uitstraling waanzinnig. Deze zal niet binnen mijn bereik zijn… toch vraag ik naar de prijs.. Hij is zeker niet goedkoop, maar veel goedkoper dan ik dacht… Mijn hart gaat sneller kloppen, maar dit stuk kan ik niet kopen zonder Bas… Ik loop als een speer naar de stand waar Bas en ik hebben afgesproken. Net voordat ik er ben hoor ik Bas roepen. Zo gespannen als een veer draai ik me om en Bas kijkt me vreemd aan. ‘Wat is er?’ Ik zeg ‘ik ben verliefd…’ Wat ben je?’, vraagt Bas. ‘Lieverd, ik heb iets héél moois gezien!’ Hij ziet dat het serieus is en loopt meteen met me mee. Bas vindt de putti ook heel mooi en terwijl we ernaar staan te kijken voel ik dat hij steeds meer binnen mijn bereik komt. Dan springen de tranen in mijn ogen… Ik knipper en doe zo normaal mogelijk, maar het ontgaat Bas en de verkoopster niet. Ik schaam me rot en draai me om zodat Bas en de verkoopster het niet zien. Ik kan het niet tegenhouden het gebeurd gewoon. De tranen blijven branden. Als de koop gesloten is en ik met mijn putti op mijn arm wegloop ben ik compleet van slag. Dit heb ik nog nooit eerder ervaren. Dat is juist prachtig!’ Roept Bas en ik zeg hakkelend ‘het slaat nergens op! Anja, deze putti heeft 300 jaar in een kerk gestaan en veel mensen hebben hem gekoesterd en troost bij gevonden. Die energie straalt dit beeld uit en geeft dit soort stukken een bijzondere energie en uitstraling. Jouw hart stond hiervoor open en ving dit op...…..
Deze putti blijft bij ons en heel blij met al onze nieuwe vondsten en bijzondere ervaring gaan op weg richting huis.