DE EEUWIGE STRIJD

Ik dacht dat ik het gevonden had… Dé manier om af te vallen en uiteindelijk op gewicht te blijven. Paleo. Eten als onze voorouders, wat niet meer betekend dan geen koolhydraten, geen bewerkt voedsel en gezonde vetten (waaronder roomboter!). Noten, groenten, geen alcohol en beperkt fruit.

In Spanje, toen het roer toch al volledig om ging, zijn we (Bas en ik) gestart met deze nieuwe manier van eten. En als ik me er heel streng aan hielt, vlogen de kilo’s eraf. Bas zorgde voor alle maaltijden én de boodschappen dus het was “a piece of cake!”. Af en toe mopperde ik dat ik zin had in een heerlijk knapperig stokbroodje of een lekker pasta schotel, maar met dagelijks meer dan 30 graden op de teller vond ik het ook wel prima. Heerlijk was het om na onze terugkeer (mooi gebruind en vol energie) zoveel complimenten te ontvangen! Dit moest en zou ik volhouden, want er moesten er nog zeker 15 af…..

Eenmaal in Nederland kreeg ik het steeds zwaarder. Ik vervloekte de ontbijtjes, kon geen eieren meer zien en de bewerkelijke (en dure) recepten gingen me steeds meer tegen staan. Bas deed nog wel de boodschappen, maar het koken kwam grotendeels op mijn bordje. Kortom, ik begon een hekel te krijgen aan Paleo. Bas was nog steeds erg gemotiveerd, waardoor ik het nog een hele tijd halfbakken vol heb gehouden, maar mijn motivatie was compleet weg.

Drie weken geleden ben ik gestopt en het resultaat op de weegschaal is… 3 kilo erbij! Dat betekent dat er nu geen 15, maar 18 kilo af moeten. Zal het me ooit lukken???!!

Volgens Bas niet. In die 5 jaar dat we bij elkaar zijn heb ik Prodimed, Weight Watchers, Shakes van het kruidvat, Silhouette (een hele dure afvalkliniek in Zutphen), Paleo en South Beach gedaan, nog maar te zwijgen over alle diëten die ik heb gedaan voordat ik hem kende. Ik denk dat hij gelijk heeft. Ik zal altijd een dikkertje blijven. Gelukkig houd Bas van me zoals ik ben, maar toch….. het gaat niet om Bas, ik wil het zelf zo graag. Hoe kun je iets zó graag willen, en het maar niet voor elkaar krijgen?!

Een uur geleden heb ik me aangemeld bij de Weight Watchers. Ik geef niet op! Trouw ga ik weer alle punten in de app invoeren en bijhouden wat ik eet en drink. Ik mag weer brood, fruit en pasta eten dus eigenlijk is het nu al een feestje. Toen ik net tijdens de lunch (een romig bloemkoolsoepje) tegen Bas zei dat dit 3 punten zijn, proestte hij zijn soep uit en zei: ach god ja, nu zijn het weer punten…. !! We moesten er hard om lachen.

Of ik ook afval? Ik weet het niet. Met al die diëten in al die jaren zal mijn hele systeem wel een beetje fucked up zijn, maar ik geef het wederom een kans. Op naar de -18 kilo!!

We zijn er weer.....!

Het is bijna een jaar geleden sinds ik een blog schreef. Het was dan ook een van de lastigere jaren uit mijn leven.

Een jaar geleden, rond deze tijd, namen Bas en ik de beslissing om te stoppen met Heerlyck Goed. Een zaak die we met veel liefde, hard werken en passie opgebouwd hadden, maar geen bestaansrecht meer had. Dure huurpanden hadden ons in de greep. We konden niet meer flexibel zijn en zaten vast aan onze verplichtingen. Met de omzet niets mis, hoewel die minder was dan voorgaande jaren, maar de kosten rezen de pan uit. Stoppen en zonder kleerscheuren eruit komen, betekende rigoureuze maatregelen. Zo verloren we niet alleen onze zaak, maar ook ons huis en onze drie lieve katten die we nergens onder konden brengen.

Zonder huis en zonder baan kwamen we in een chalet op een bungalowpark terecht. Op internet zag ik een vacature voor campingkoppel en slechts één sollicitatie bracht ons een paar weken later naar Spanje, waar we voor een half jaar een gedeelte van een camping aan de Costa Brava gingen runnen. De hondjes Mila en Lily gingen naar een goede vriendin.

Eenmaal in Spanje begon het uitrusten. Terwijl we hard werkte, was er meer tijd voor ontspanning dan ooit. We lazen boeken achter elkaar (op het strand!) en om een uur of 10 s ‘avonds waren we zo moe van het werk en het buitenzijn dat we in onze tent nog een stukje film gingen kijken. Jazeker een film, want Bas had de grote tv, een dvd-speler en heel veel films meegenomen. Over een film deden we drie avonden, want na een half uur vielen onze ogen dicht. Onze tent en tuin hadden we ingericht met onze persoonlijke spullen zoals tapijten, foto’s, eigen serviesgoed, platenspeler en natuurlijk brocante decoratie. De tuin kreeg een vintage look met rood wit geblokte tafellakens en accessoires, planten en zelf een eigen kruidentuin. Binnen no time was het weer “ons huis”.

Ook het eten kreeg meer aandacht. We aten veel verse vis en salades en zowel s middags als s ‘avonds ging de BBQ of bakplaat aan. We schrapten alle koolhydraten en verdiepte ons in gezonde voeding. Zonder dieet vlogen de kilo’s eraf en werden we weer fit en gezond. Op onze vrije dag trokken we het prachtige binnenland in of gingen we lunchen en lezen in ons favoriete restaurantje in het mooie Girona. Alle kinderen zijn op vakantie geweest en dat was echt een feestje!

Het werk was superleuk. De gasten aardig en Bas en ik waren een goed team. We maakte er een uitdaging van om de tenten zo schoon mogelijk te houden, ook met temperaturen van 35 graden. Om dan complimenten van gasten te ontvangen was al voldoende om een leuke dag te hebben. We werden dmv een enquêteformulier beoordeeld (schoonmaak, ontvangst, gastvriendelijkheid, check out etc). Onze gemiddelde beoordeling was een 9.4! En zo staan we ook in het leven. Wat je doet, moet je goed doen (ook al is het tenten schoonmaken) en anders moet je er niet aan beginnen.

In augustus begon het een beetje te kriebelen… In september zou ons seizoen contract verlopen, maar wij hadden geen huis. Het moest zo zijn dat een vriend net een appartement vrij zou krijgen in het centrum Arnhem met thuin! En wij mochten het huren. Zonder het gezien te hebben, zonder Arnhem te kennen, zeiden we volmondig GRAAG!!

Half september waren we weer in Nederland. De sleutel van het appartement kregen we op 3 oktober. Ik kon niet wachten om de hondjes weer te zien en op te halen, maar we besloten dat pas te doen als we het appartement in konden, omdat ik het zielig vond om ze weer achter te laten. Wat heb ik daar een spijt van. Mila kreeg een week voordat ik haar op zou halen een hartstilstand en overleed. Bas haalde haar op en legde haar dood in mijn armen. Uren heb ik met haar op schoot gezeten en haar gekamd, geknuffeld en gehuild. Ik heb haar nooit meer levend gezien. Mijn lieve 10 jaar oude Mila, die zo aan mij gehecht was. Wat was dit een hoge prijs die we moesten betalen. Ik mocht haar begraven bij onze vrienden in de tuin (hele grote bostuin). Bas heeft het grafje gegraven en ik heb haar erin gelegd en het grafje dicht geschept. Met veel bloemetjes en mooie ornamentjes erop hebben we haar achtergelaten.

Ons appartement inrichten was leuk. Een nieuwe periode, een nieuwe look. Warme bruintinten, hout, rotan en veel kaarslicht voor de gezellige winteravonden. Wat niet veranderde is dat het allemaal oude spullen zijn, want dat is toch waar ons hart sneller van gaat kloppen.

En dan nu, een jaar later. Waar ik vorig jaar de stekker uittrok, zo staan we nu weer aan een nieuw begin. Atelier de Paris is geboren. Een webshop, speciale events, markten, maar ook weer een winkel. In het Modekwartier in Arnhem open ik een piepklein winkeltje. Piepklein, zoals je ze nu ook nog vindt in Parijs.

In de winkel waan je je in Parijs 1880-1925. De sfeer en uitstraling zal anders zijn dan van Heerlyck Goed, maar zeker verrassend en bijzonder. Ik heb ideeën te over en kan niet wachten met het inrichten van de winkel. Het openingsevent is op 5-6 en 7 mei. SAVE THE DATE!

Lieve lezers van mijn blog. Ik wens jullie een fantastisch jaar en ik hoop jullie te zien op een van de fairs, events en natuurlijk op de opening van onze winkel Atelier de Paris!

LOSLATEN

En daar zitten we dan. In een klein, maar sfeervol chalet op een vakantiepark in het bos. Inmiddels zijn alle zaken geregeld. De winkels zijn leeg, het huis is opgeleverd, alle adressen zijn gewijzigd, de administratie is op orde en de zakelijke bankrekening is gesloten.

De hondjes genieten in het bos. Ze hebben meer gewandeld dan de afgelopen drie jaar.

We hebben een fantastische brocante tijd gehad, maar ons leven was niet meer in balans. Ons leven stond in het teken van werken in plaats van leven en daarmee hebben we kinderen, vrienden en beestjes te kort gedaan…

Het begon afgelopen december. Na een druk Kersthuis hebben we de teugels wat laten vieren. We hadden hulp in de winkel en voor het eerst wat meer dagen vrij achter elkaar.  Met goede vrienden gingen we naar Amsterdam en genoten we van elkaars gezelschap, mooie gesprekken, de bruisende stad, de horeca en van het feit dat tijd niet belangrijk was. Wat was dat heerlijk en wat hadden we dat gemist.

In januari zaten we in ons prachtige monumentale pand in hartje Zutphen alles op een rijtje te zetten. De som was zo gemaakt. Met het explosief toenemen van het aantal brocantemarkten werd het winkelbezoek steeds minder. Dat afgezet tegen de hoge vaste lasten per maand, was het al snel duidelijk. Wij besloten te kiezen voor de kwaliteit van leven en dat betekende drastische maatregelen nemen.

Het huis, de winkels, de bus én onze privé spullen gingen eruit. De eerste spullen waren lastig. De immens grote Koedoe die zo prachtig aan de muur hing en de prachtige 17^e eeuwse putti die met veel liefde gekocht was, dat deed pijn. Toch werd het al snel vrij makkelijk. We voelde ons bij elk stuk wat verkocht werd lichter en gelukkiger worden. Bij alles wat we loslieten kwam ruimte voor in de plaats. Ruimte om te voelen, om te ondernemen en om te zijn.

Terwijl we aan het “loslaten” waren kwam ik een vacature tegen: campingkoppel gezocht in Spanje. Ik vulde het sollicitatieformulier in en toen Bas thuis kwam zei ik: “lieverd, ik heb gesolliciteerd!” Wat leuk zei hij. Ik zei: “ook voor jou en het is in Spanje…. “. Dat meen je niet, zei hij. Even was het stil en toen zei hij: “maar ik ga wel mee hoor!” En zo hadden we een week later een nieuwe baan als campingkoppel in Spanje voor een half jaar. Startdatum eind april.

Eind februari betrokken we ons tijdelijke chaletje. Bas was druk met de winkel leegmaken en ik was druk met het afronden van mijn studie tot uitvaartbegeleider. De verkoop van de spullen ging verbazingwekkend snel. Veel sneller dan we gedacht hadden. Op 1 maart 2016 was alles verkocht en een week later waren alle panden opgeleverd.

En toen…..? Toen hadden we opeens heel veel vrije tijd. Ik begon slecht te slapen, ik werd onrustig en wilde constant weg. Weg uit ons idyllische plekje in het bos. Ik moest iets doen, maar alles was gedaan…. De dagen duurde veel te lang en ontspannen was moeilijk. Ook al ondernamen we veel sociale activiteiten en vonden onze families en vrienden het erg leuk ons weer eens te zien, ik besefte nu nog meer hoe verslavend werk kan zijn.

De laatste maanden waren een emotionele achtbaan. We zijn erg blij met onze beslissing. We blijven niet hangen in oude conventies en we zijn niet bang om keuzes te maken en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Dit alles gaat echter ook gepaard met verdriet. De kinderen moeten ons een half jaar missen (gelukkig komen ze wel op vakantie!) mijn lieve poezen hebben voorgoed een nieuw huisje gevonden, de hondjes gaan tijdelijk bij een lieve vriendin en als we terug komen hebben we geen baan en geen huis. Het ultieme loslaten dus.  

Inmiddels zijn we uitgerust en ontspannen en zijn we klaar voor ons nieuwe avontuur.
Wij starten weer met een leeg A4tje en dat voelt verdomt fijn.

De website van Bloesem Uitvaart staat klaar om online te gaan. De passie voor mooie antieke spullen is nog even groot. De toekomst ligt open en zien we positief in. Wat het ook is, en waar we het ook gaan doen na onze terugkomst, ik weet dat het goed komt.

To be continued